نویسنده: احمد امید اخپلواک
مقامهای محلی و ساکنان ولایت دایکندی در مرکز افغانستان از دولت این کشور و نهادهای کمک کننده خارجی به دلیل عدم توجه آنها به بازسازی این ولایت انتقاد دارند.
دایکندی در سال ۱۳۸۳ و پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، به فرمان حامد کرزی از ولایت ارزگان جدا و به عنوان سی و چهارمین ولایت افغانستان ایجاد شد.
هدف از تشکیل این ولایت توجه بیشتر به وضعیت اقتصادی و اجتماعی این منطقه دور دست و عقب‌مانده بوده است، اما حالا در آن جا از والی تا شهروندان عادی که من با آنها صحبت کردم، همه از دولت مرکزی انتقاد می کنند.
حبیب الله رادمنش، معان والی دایکندی گفت: “در دایکندی بسیار کم کار شده است. دایکندی را دولت و جامعه جهانی، هر دو، فرامش کرده اند. این برای ما یک سوال و یک معما است که چرا ما فراموش شده ایم.”
آقای رادمنش گفت که مقامهای محلی دایکندی و نمایندگان این ولایت در پارلمان افغانستان به طور مکرر موضوع توسعه اقتصادی و اجتماعی این ولایت را با مقامهای ارشد دولتی در کابل و نهادهای بین المللی کمک کننده در میان گذاشته اند، اما “کسی صدای آنها را نشنیده اند”.
معاون والی دایکندی با لحن کنایه آمیزی افزود: “فکر می کنم که گناه ما این است که از تروریستها و اشرار دفاع نکرده ایم.”
ظاهرا اشاره ضمنی او به مناطق ناآرام افغانستان است که در سالهای اخیر شاهد اجرای پروژه های زیاد عمرانی بوده است. مقامهای دولتی گفته که این پروژه ها را به هدف کاهش فقر، بیکاری و جلوگیری از پیوستن افراد بیکار به شورشیان در این مناطق به اجرا گذاشته اند.
در شهر نیلی و حتی سراسر دایکندی یک جاده اسفالت شده به عنوان نمونه هم وجود ندارد.
محمد باقر مرتضوی، از مسئولان پلیس دایکندی به بی بی سی گفت که در این ولایت بیش ۴۹۰ پلیس است به گفته او، به هیچ صورت، برای تامین امنیت این ولایت کافی نیست.
آقای مرتضوی گفت که کمبود امکانات و صعب العبور بودن راه دایکندی در مرکز افغانستان، سبب شده است که پلیس نتواند در صورت بروز مشکل به اسرع وقت به مناطق مختلف این ولایت رسیدگی کند.
به گفته او، در بعضی مناطق این ولایت کوهستانی نیاز به ساختن پل بر فراز رودخانه‌ها است که هنوز نهادهای دولتی اقدام به ساختن آنها نکرده اند. آقای مرتضوی افزود که این وضعیت باعث شده که در مواردی روابط میان شهر نیلی، مرکز ولایت دایکندی و ولسوالی‌های (شهرستانهای) این ولایت قطع شود.
این مقام پلیس دایکندی این وضعیت را چالشی بزرگ بر سر راه تامین امنیت در این ولایت می داند.
من حدود نیم ساعت در شهر نیلی، مرکز ولایت دایکندی پیاده راه رفتم. زنان در خیابانهای آن جا مانند زنان شهر کابل بدون پوشش کامل دیده می شوند. دختران هم می توانند به مکتب ها (مدرسه ها) بروند، اما در سراسر دایکندی حتی یک جاده اسفالت شده به عنوان نمونه هم وجود ندارد.
مردی در شهر نیلی به من گفت که این نخستین باری است که او یک خبرنگار را در این ولایت دیده است. او گفت: “در سراسر دایکندی هیچ جاده اسفالت شده وجود ندارد. خدا مشکلات ما را حل کند، دولت که کاری نمی کند.”
شهروندان شهر نیلی می گویند اگر در دنیا چیزی به نام “مشکل” وجود دارد، مردم دایکندی با انواع آن دست پنجه نرم می کنند. مغازه داری در شهر نیلی گفت: “تا حالا دولت نتوانسته که حتی در بازار، آب پاک آشامیدنی تهیه کند.”
یک شهروند در نیلی: “خدا مشکلات ما را حل کند، دولت که کاری نمی کند.”
یک شهروند دیگر گفت: “دولت برای ما هیچ کاری نکرده است که آن را یادآوری کنم.”
اما باب اکم، فرمانده نیروهای بین المللی تحت فرمان پیمان اتلانتیک شمالی، ناتو، در ولایت ارزگان و دایکندی گفت که از مشکلات مردم دایکندی آگاه است و طرح های کوچک عمرانی از سوی نهادهای بین المللی در دایکندی در حال اجرا است.
این فرمانده نیروهای ناتو گفت که اجرای پروژه های بزرگ و زیربنایی در دایکندی نیازمند وقت زیاد است و به همین دلیل اجرای آن هم مشکل.
او گفت: “ما نمی‌توانیم که اجرای پروژه‌های بزرگ زیربنایی را شروع کنیم. در این شهر بعضی از پروژه های کوچک را بررسی کرده ایم که بسیار زود کار آنها شروع خواهد شد. ما و دولت افغانستان تلاش می کنیم که پروژه هایی را عملی کنیم که برای مردم فواید زیادی داشته باشد.”
با این حال، به نظر می رسد که مردم و مقامهای محلی در دایکندی که در هفت سال گذشته نیز چنین وعده هایی را شنیده اند، وعده هایی که به گفته مردم این محل عملی نشده اند، از این رو ممکن است آنها کمتر به سخنان این فرمانده ناتو باور کنند.
منبع: بی بی سی
شبکه ی سرتاسری مردم هزاره