تفت دل (دوبیتی های هزارگی از محمد حسین فیاض)

به دستم تاکه دستمال تو باشه // دل ناقابلم مال تو باشه
دل ناقابلم مانند رادار // کمر بسته به دنبال تو باشه

بورو سرده، لب دیدگو بیشینی // بخشی ماخ و غزل گوفتو بیشینی
اگه آجه، یگ وار اماد ده گُلخو // توتا کده پیشِ قوتو بیشینی

خُمارم کرده گرمیی لبایشی // زهرجا موگذروم میه صدایشی
تمام لحظه ام پُر گشته از او // می دانه، یا که نه، دانم خدایشی

لب دریا موره، دَیدوی موکونه // یگانتا گل ره چیده،بوی موکونه
وقتی میشیه سایه جنگل، قدی آو // نمیدانوم چه گفت و گوی موکونه!

کوله سفید کشیده ده سرشی // موگن هر کس نمیه ده نظر شی
اکو لاته ی کشدگی خو بیروم // نرمگ نرمگ بوروم، بیگروم خبر شی

چمن! تاشه نشو، لاله تو موشوم // امو کاکه بچه خاله تو موشوم
به یاد لاظه های کودکی ها // سورنی زونِ سوُز ناله تو موشوم

عجب شور و گدازی داره سورنی! // عجب در سینه، رازی داره سورنی!
ده صحرا، وقت دلتنگی چوپان // عجایب سوزو سازی داره سورنی!

الا ای دمبوره! ای همدم دل! // نوای لحظه های ماتم دل
صبا، بیگا که می آیم سُراغت // چه گپها می زنی از عالم دل؟

ده پاس کندوها سفر موکونی // مره از پاس خو خون جگر موکونی
امو غیتا که می آیی ده بیرون // از جان خو تیر موشی، خطر موکونی

دلارام از تو آرامش ره موگیه // شمامه از تو آسایش ره موگیه
سراسر رنج ما، بخشی گوفتون خو // ده پیش از تو امی خوایش ره موگیه

کته ریزه منده حیران گلسوم // پیرون جلجلی ده جان گلسوم
کشکی یگ ره ده تای پشت مه بودی // تکیه ی کشیده کتان گلسوم

صبا گلسوم آغی، مازار ریی یه // خوشا به حال شی، قد یار ریی یه
بوی بوسراغ ده آغیل، چنگ موکونه // دلمه قد خود خو، چره جنگ موکونه؟

دُوا مونوم که ازراییل بیایه // برای جور کیدون دل بیایه
منه آغیل، اول «میرم» ده رایشی // ازو باد بیخ «اسماییل» بیایه!

تاوه تندور و مشک زدو مره کوشت // چلمه بُردون دو قوتو مره کوشت
دیگه از آل و روز خو بی خبروم // تر، خشک کیدون زوزتو مره کوشت

ازو روزی که امادوم خانه شی // یراق جنگ استه بله شانه شی
هروقت موگوم بیه بوری ده مازار // دَوای تینه قول استه بانه شی

زوار بخشو، حمله خوانی موکونه // ملاّی ده سخنرانی موکونه
دیده ده پیش ملایه خدایا! // ازی مجلس مونه، مانی موکونه

دو، سه روزه غدر بانه موکونه // اوقات تلخی مین خانه موکونه
وقتی موگیم صبا بوری ده مازار // چشمک زده، سرش شانه موکونه.