نگارنده: آصف طیبی
داوود ناجی، نامی که این روزها در عرصه سیاست افغانستان چندان نا آشنا نیست و از چهره‌های مطرح فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و مدنی سال‌های اخیر بوده است. ناجی البته بعد از شکل‌گیری جنبش‌های قدرتمند مدنی- مردمی «تبسم» و «روشنایی» به یک چهره کاملا مطرح تبدیل شده است، فعالیت‌های او اما هرگز منحصر به این دوره نیست و ناجی پیش از این دوره نیز فعالیت‌های مفیدی داشته است.
داوود ناجی اکنون یکی از نامزدهای شاخص این دوره انتخابات پارلمانی است. به همین مناسبت در این نوشته و برای شناخت بیشتر این نامزد پارلمانی، خلاصه‌ای از پیشینه فعالیت‌های او را تقدیم شما می‌کنیم:
ناجی از تحصیل تا استادی دانشگاه
ناجی تحصیلاتش را در دانشکده ادبیات دانشگاه بلخ به پایان برد و به دلیل استعداد فوق العاده‌ای که داشت بلا فاصله به عنوان استاد یار و سپس استاد در این دانشگاه مصروف انجام وظیفه گردید. او در سال دوم استادی ش به عنوان استاد خدمتی از دانشگاه بلخ به دانشگاه بامیان آمد تا به این نهاد تازه تاسیس کمک کند. این دوره البته با ورود طالبان و آغاز دوره سیاه طالبان به پایان رسید و او مجبور به کوچیدن به ولایت غزنی شد و بصورت همزمان در لیسه های انگوری_حد قل و لیسه داوود اشکه، به عنوان معلم فعالیت علمی آموزشی‌اش را ادامه داد.
مهاجرت و دغدغه آموزش
دوره خفقانی و خشونت‌بار طالبان بالاخره ناجی را از غزنی هم دور کرد و او راه مهاجرت در پیش گرفت و راهی کویته شد. سابقه فعالیت‌های ناجی باعث گردید که او حتا در دنیای مهاجرت نیز آرام نباشد. دغدغه‌ای ناجی در باب آموزش و پرورش فرزندان مهاجر وطن باعث گردید که او در دنیای مهاجرت نیز به فکر ایجاد مرکز آموزشی برای فرزندن مهاجرین برآید. او به کمک جمعی از محاسن سفیدان و حاجی های مالستان مقیم کویطه و سعودی، مکتب البیرونی را در شهر کویطه تاسیس کرد. این مکتب هنوزهم یکی از مراکز مهم آموزشی در کویته به حساب می‌آید و حالا در سطح لیسه فعال است.
بازگشت به کابل با امیدهای تازه
پس از سقوط رژیم طالبان و برقراری نظام دموکراتیک و ارزش‌های حقوق بشری، ناجی به کابل آمد. بازگشت به کابل برای ناجی کمی متفاوت از گذشته بود. او جذب یکی از غول‌های رسانه‌ای جهان «بی‌بی‌سی» شد. ناجی که استعدادهایش را به خوبی در این رسانه‌ای مطرح جهان به نمایش گذاشته بود، به زودی در سال ۲۰۰۷ به عنوان تهیه کننده ارشد در بخش فارسی بی‌بی‌سی(ایران) در لندن پذیرفته شد و در سال ۲۰۰۸ به سردبیری سایت فارسی بی‌بی‌سی بخش افغانستان ارتقا یافت.
ناجی و مبارزه برای عدالت
داوود ناجی که حالا پس از سال‌ها کار در عرصه خبرنگاری و آنهم در یکی از معروفترین رسانه‌های جهان و نیز مسافرت به کشورهای مختلف جهانی و همچنین مشاهدات خودش از مبارزات مردمان کشورهای مختلف جهان برای رسیدن به حقوق انسانی و عدالت اجتماعی، تجربه گرانسنگی در این زمینه داشت، به افغانستان بازگشت تا راه جدیدی را آغاز کند.
درحالی که تنها شش ماه از حضورش در افغانستان می‌گذشت، بیداد تبعیض و ستم بر شهروندان کشور، بالاخره طاقت مردم را طاق کرد و یکی از بزرگترین حرکت‌های مدنی دادخواهانه را تحت عنوان جنبش «تبسم» به راه انداخت. ناجی هم که حضورش در کشورهای مختلف او را صاحب تجربه‌ای خوب در این زمینه کرده بود، همراه شد با عدالت‌خواهان. او هرچند در اولین همایش بزرگ عدالت خواهی ظاهرا شکست خورد و تیم حاکم با حیله و نیرنگ توانست ظاهرا جنبش تبسم را ناکام سازد. در جریان جنبش تبسم، ناجی به مانند بسیاری از همقطاران عدالت خواهش از سوی تیم‌های دربار متهم به غوغا سالاری شدند.
اما این پایان کار نبود، تصمیم تبعیض آمیز حکومت در مورد تغییر مسیر انتقال برق ۵۰۰ کیلوولت ترکمنستان، تا حدودی ماهیت حکومت و درباری‌های آن را روشن ساخت و یاران عدالتخواه را باردیگر گردهم آورد.
داوود ناجی این بار دیگر چهره شناخته شده‌ای بود و جزو سران جنبش عدالت خواهی به شمار می‌رفت. او یکی از اعضای موثر و مطرح شورای عالی جنبش روشنایی بود و است. در میان اعضای شورای عالی جنبش روشنایی، بدون تردید ناجی با برنامه ترین عضو بود که همواره از ساختارمند شدن جنبش و برنامه ریزی اقتصادی برای جنبش و هواداران آن سخن گفته است، سخنرانی ها و نوشته های او در این دو سال بوضوح نشان می دهد که او نگاه استراتژیک و فکر منسجمی دارد. هرچند طرح های او از جمله ساختارمند کردن جنبش هنوز جامعه عمل نپوشیده اما او هنوز دست از تلاش برای تحقق این ایده برنداشته است.
ناجی به دلیل سال‌ها زندگی در غرب و آشنایی با فرهنگ‌های گوناگون، توانایی برقراری ارتباط با کشورهای خارجی در سطوح مختلف را دارد و یکی از وزنه‌های اصلی جنبش در دیپلوماسی خارجی آن و تعامل با کشورها و مقامات بیرونی به حساب می‌آید.
حالا باید دید که ما با چنین داشته و ظرفیت خود در انتخابات چگونه برخورد خواهیم کرد. برخورد با این ظرفیت های نشانه میزان رشد فرهنگی و اجتماعی ماست.