نویسنده: مهدی زرتشت
در پاسخ به یکی از تریبون های ارگ
معاون سخنگوی اشرف غنی در واکنش به تصمیم مهاجرین مقیم استرالیا برای برپایی یک تظاهرات گسترده در صفحه فیسبوک خود نوشته است که «سفر رییس جمهور به استرالیا به هدف همکاری دوکشور دربخش های تجارت، تحصیلات عالی، زراعت وانکشاف معادن می باشد. دراین سفر هیچ برنامه ای در رابطه به اخراج مهاجرین در اجندا نیست.» و ضمناً، ایشان این تظاهرات را «تظاهرات با موضوع خیالی» خوانده است. یک عنوان نارسا و کژدار که در عین حال درماندگی حقیقی یک نظام و یک دولت را نشان می دهد. در پاسخ به نگاشته ایشان عجالتاً چند نکته را یادآور می شویم:
یک؛ تظاهراتی که قرار است از سوی مهاجرین مقیم استرالیا همزمان با سفر اشرف غنی به آن کشور برگزار گردد، در اعتراض به سیاست های تبعیض آمیز دولت وحدت اشرف غنی و ناکامی های غیر قابل اغماض این دولت در تأمین امنیت شهروندان افغانستان است. این تظاهرات، ادامه تظاهرات های برلین و بروکسیل است. دولت افغانستان ممکن است به چشم ناظران و کشورهای خارجی خاک بزند؛ اما محال است که به چشم شهروندان خود، خاک بزند. ضعف و ناتوانی دولت اشرف غنی در عرصه تأمین امنیت و مبارزه با تروریسم و اکستریمیسم و همینطور در بخش حکومتداری و مبارزه با فساد و اصلاح نظام اداری، دیگر موضوعی نیست که بشود کتمان کرد و نادیده گرفت. اوضاع فعلی افغانستان، از هر لحاظ بدتر و فاجعه بارتر از آنچه است که تصور می کنیم.
دو؛ معاون سخنگوی در یادداشت کوتاه فیسبوکی خود تلاش کرده است به شکل زیرکانه، به عوام فریبی و تقلیل گرایی یک حرکت اعتراضی صرفاً به موضوع «مهاجرت» و «اخراج مهاجرین» متوصل شود. گرچه در این تحریف، عوام فریبی و تقلیل گرایی، یک واقعیتی هم نهفه است: هیچ بعید نیست که آقای اشرف غنی در این سفر، از دولت استرالیا بخواهد که مهاجرینی که هنوز درخواست پناهندگی شان پذیرفته نشده، به افغانستان برگردانده شود.
کاری که در چندین سفر خود به کشورهای اروپایی کرد و قراردادهایی را که در این موضوع، به امضاء رساند. در این خصوص با یک واقعیت تلخ و تکان دهنده ای روبرو هستیم: دولت با توصل به دروغ و تحریف واقعیت، تلاش می کند به قیمت جان شهروندان خود، بگوید که اوضاع افغانستان آنقدر بد نیست که مهاجرین این کشور درخواست پناهندگی بدهند و کشور خود را ترک کنند. دولت بارها تلاش کرده است تا با معامله جان شهروندان مهاجر خود، از یکسو روی سیاه خود را در پیشگاه جهانیان سفید کند و یک ذره آبرو برای خود گدایی کند که بگوید ما در مبارزه با تروریسم و تأمین امنیت و رفاه اجتماعی و… مصمم هستیم و موفق می شویم، و از سوی دیگر دولت جان شهروندان مهاجر خود را با کمک های میلیونی یا میلیاردی کشورهای خارجی، معاوضه کند. پول هایی که قبلاً هم به افغانستان سرازیر شد و اصلاً فهمیده نشد که در کجا شد (حرف و ادعای من نیست. بروید از یک کارگر، دانشجوی بدون شغل و از هر شهروند کشور بپرسید تا بهفمید واقعیت این است یا غیر از این؟).
سه؛ چهار سال از عمر دولت اشرف غنی می گذرد؛ اما اوضاع کلی افغانستان نیم قدمی به سوی بهبود پیش نگذاشته است. همین اکنون قریب به نصف خاک این کشور تحت اداره و کنترل تروریست های طالب و تروریست های خارجی اند که از دور و بر در این کشور ریخته اند. با این حال، دولت اشرف غنی همچنان تلاش می کند تا با سوار شدن به مرکب دروغ و فریب، حتا با معامله با جان شهروندان خود، به حیات انگل وار خود ادامه بدهد. گویا جهانیان هم یا نمی دانند یا چشم شان را بر روی این واقعیت بسته اند که مردم همه موترهای زرهی ندارند، مردم دور خانه های شان حصارهای بلند کانکریتی ندارند تا از شر تروریستان و انتحاریان در امان باشند. مردم همه رئیس جمهور یا وزیر و وکیل یا سخنگو و رئیس نیستند. مردم، همان شهروندانی هستند که هر روز و هر لحظه- که اگر یک ذره همراه شان باشد- فقط نیم ثانیه از مرگ فاصله دارند. مردم؛ همان شهروندانی هستند که سایه مرگ، لحظه ای رهایشان نمی کند. مردم همان شهروندانی هستند که از شدت فقر و تنگدستی و بیکاری و ناامنی گسترده، کمر شان خمیده است!
با این حال، ما هیچ وقت انتظار نداریم که دولت یا سخنگویان دولت، نه به نفع مردم- دستکم به بخش کوچکی از واقعیت های موجود افغانستان کنونی، اعتراف کنند. پس می گذاریم که تریبون دولت در ستایش از خود و عوام فریبی و دروغ پراکنی، همچنان غرا باشد و بوق و کرنا کند. اما تظاهرات علیه وضعیت موجود، حق قانونی مردم است: صدایی که شاید گوش جهانیان و سازمان های حقوق بشری را کم کم متوجه کند. حرف ما به دولت این است: بیایید با مردم کمی صادق باشید، بیایید به ضعف ها و کاستی های تان اعتراف کنید تا با بفهمیم که شما عزمی در سر دارید که به خیر مردم است!