پرونده «نسل کشی» هزاره‌ها باید ثبت تاریخ شود

جای تردیدی نیست که در افغانستان، منسوبین همه اقوام کشته شده و می‌شوند، اما براساس تعریف فوق، فقط یک قوم خاص قربانی «نسل کشی» بوده‌اند، اکنون نیز «نسل کشی» می‌شوند و اگر تدبیری اندیشیده نشود، در آینده نیز در معرض «نسل کشی» قرار دارند، زیرا تنها منسوبین یک قوم خاص از روی تذکره یا قیافه، شناسایی و از بین دیگران جدا شده و کشته شده، می‌شوند و خواهند شد.

سازمان ملل و سازمان بین‌المللی حقوق بشر و دیگر نهادهای حقوق بشری موظّف و ملزم هستند که از مردم یا قومی که قربانی «نسل کشی» بوده و یا در معرض «نسل کشی» قرار دارند، حمایت نمایند.

متأسفانه نویسندگان، روشنفکران و به ویژه فعالین مدنی ما به جای اینکه واقعیت‌ها را برملا و برای ثبت پرونده‌های «نسل کشی» در نهادهای حقوق بشری بکوشند، تمام تلاش‌شان این است که واقعیت‌ها را پرده پوشانی و انکار کرده و کشته شدگان همه اقوام را با یک چشم ببینند، در حالیکه وظیفه فعالین مدنی برملا کردن واقعیت است نه انکار و خاک پوشانی واقعیت، و این بزرگترین خیانتی است که فعالین مدنی و نویسندگان جامعه ما مرتکب می‌شوند.

یکی از دلایل اصلی ناکامی همیشگی ما هزاره‌ها در همه عرصه‌ها این است که واقعیت‌های تاریخی و واقعیت‌های موجود را انکار می‌کنیم و بدون عبرت گرفتن از تاریخ و واقعیت‌های تاریخی، تاریخ را فراموش می‌کنیم، لذاست که همیشه محکوم به تکرار تاریخ و از یک سوراخ ده‌ها بار گزیده می‌شویم.

اکنون که در آستانۀ هفدهم سرطان سالروز «نسل کشی» هزاره‌ها در مزار شریف توسط طالبان قرار داریم، باید یک کمپاین همگانی را راه بیاندازیم و پرونده «نسل کشی» هزاره‌ها را که از زمان عبدالرحمن آغاز گردیده و هیچگاه متوقف نشده و هم اکنون نیز ادامه دارد، در کمیسیون حقوق بشر افغانستان، سازمان بین‌المللی حقوق بشر و سازمان دیدبان حقوق بشر به عنوان پرونده «نسل کشی قومی» به ثبت برسانیم و حمایت بین‌المللی را به دست آوریم تا «نسل کشی» ما قطع گردد و پایان پذیرد.

هرچند برخی از دوستان، بنده را به خاطر بیان اینگونه واقعیت‌ها، منفی‌باف، تفرقه‌انداز و… می‌دانند، اما من به عنوان فردی متعلق به قومی که همیشه قربانی «نسل کشی» بود و هستند، نمی‌توانم از بیان واقعیت‌ها چشم پوشی نمایم!