نویسنده: مرجان عنابی
دختر دوساله به اثر تجاوز جنسی یک مرد ۲۲ ساله در هرات جان داده است، محمد سلیم باشنده ناحیه ششم هرات مادردومش(مادراندر) خود را به دلیل اختلاف خانوادگی به قتل رساند، زن جوان در ولایت بادغیس از سوی شورای محلی محکوم به مرگ شده و به ضرب گلوله کشته شد، خانم ۳۵ ساله به اسم پروین از سوی پسرش سربریده شد، زن ۲۵ ساله ی درغرب کشور(هرات) گردن زده شد، چندی پیش دومرد درشهر کندزبه جرم گردن زدن یک دخترچهارده ساله دستگیرشدند. گفته می شود که یکی ازآن ها خواستگارقربانی بوده، انیسه دختردانش آموزی که دربرنامه واکسیناسیون همکاربود هدف گلوله قرار گرفت وکشته شد و زن سی ساله دیگردرولایت( هرات) به قتل رسیدکه قاتل جسد اورا پس ازکشتن مثله کرده بود. این ها فقط نمونه های ازرویداد های است که همه روزه ازطریق رسانه ها بازتاب می یابد. اما نظر به دلایلی مختلف بسیاری ازرویداد های غم انگیزی درگوشه وکنار کشور ازدید رسانه ها به دورمی مانند.
با مشکلاتی که جامعه زنان درزمان طالبان با آن دست وپنجه نرم می کردند ووضعیت نا به هنجاری که موجود بود ومحرومیت های چندین بعدی وچندین جهته ای که برزنان اعمال وروا داشته می شد سبب شد که حمایت اززنان وسیاست گذاری به هدف بهینه سازی وضعیت زنده گی زنان دراجلاس بن به عنوان راهکاربسیاربا اهمیت وضرور دانسته شود.
ازآن زمان حمایت همه جانبه اززنان ولحاظ وضعیت زنده گی شان جزو برنامه های اصلی دولت وممالک حامی بیرونی را تشکیل میداد ودراین راه هزینه های سرسام آوری به مصرف رسیده وتلاش های زیادی به انجام رسید وتوقع می رفت پس ازگذشت این همه سال وضعیت طور دیگری رقم بخورد ودروضعیت زنده زنان بهبود رونما شود ومصایب تاریخی ومعضلاتی که دردوره های قبل موجود بود ازبین رفته وتغییر مطلوب درعرصه زنده گی زنان رونما گردد اما به نظر می رسد که این آمال وآرزو ها جامه عمل نپوشیده وهنوزما تا رسیدن به آن وضعیت مطلوب راه درازی درپیش داریم.
هنوززن باتصورات واهی کشته، مضروب، زندانی، محروم ازحقوق انسانی مانند تحصیل، سفر، کار، آموزش، انتخاب و…، ومعروض به جنایاتی مانند قطع عضو، اعمال گرسنه گی وفشارهای روانی و…، می شوند ودربرخی حالات زنان ازسرناتوانی درمقابله بامشکلاتی که گریبانگیرش می گردد مجبوربه خود سوزی وخودکشی می گردد ویا فرارازخانه که بازهم این جرم دیگری تلقی می گردد که باید زن زندانی گردد.
قوانینی که دولت باهمکاری مجامع بین المللی به هدف کاستن آلام ومصایب زنان به تصویب رسانیده درروی صفحه کاغذ مانده وجامه عمل نپوشیده وتا این زمان تغییر چشمگیری را درروند زنده گی زن افغان نمی توان مشاهده کرد.
چند زنی که یا به خاطرتلاش شخصی اش که با دنیای ازمشکلات کنارآمده ودست وپنجه نرم کرده به جایگاهی رسیده ویا برخی بااعمال سیاست تبعیض مثبت ازسوی حکومت آن هم بسیارذوقی وشخصی ونه براساس معیارهای قابل قبول وپذیرفته شده بالا کشیده شده اند رانمی توان به حساب این گذاشت که زنده گی زن افغان تغییرکرده وبه سمت مطلوب درحرکت است بل می توان گفت این سیاست های غلط حکومت ونهاد های به اصطلاح حامی حقوق زنان که بیشتر به خاطرجلب سرمایه به حساب شخصی اشخاص حکومتی ویا انفرادی صورت گرفته عقده ها را بارآورده ونتیجه برعکس را سبب شده ومردان جامعه را بیشترتحریک کرده که برزنان سخت بگیرند وبرنامه های حکومت را وارداتی وپلان شده ازسوی ممالک کفارتلقی نموده دربرابرآن موضع منفی بگیرند.
ازسوی دیگر زنان درچنبره ی ازافکارخود اسیرآند وحتا خود زنان به این گفته ها باورندارند وهیچ گاهی بدان ها این اگاهی داده نشده که بخواهند درپی تغییروضعیت اجتماعی برآمده وروند زنده گی خود را بااین شیوه جدید که حکومت ونهاد های به اصطلاح حقوق زنان برای شان تدارک کرده خود را هماهنگ سازند.