نویسنده: حسین زاهدی
خبر کشته شدن شخص انتحاری امروز جمعه ۲۷ جولای ۲۰۱۳ که از حلقه ی امنیتی محله ی هزاره تاون کویته عبور کرده و وارد منطقه ی امن شده بود تا خودش را میان جمعیت از مردم که سرگرم مراسم مذهبی است منفجر سازد، خبر ساز شد، آن هم از نوع خبر خوش!
کشته شدن این شخص که پرونده مرگ چندین انسان را با خود حمل میکرد و به نیت اینکه فاجعه ی را هنرمندانه نقش آفرینی کند، خبر بد و غم انگیزی نبود، نوید دهنده ی ادامه ی زندگی خیلی ها بود که میخواهند زندگی کنند.
شنیدن خبر مرگ، معمولن خوش آیند نیست، هراس انگیز و غم انگیز است. اما بعضی خبر ها که حامل مرگ افراد مثل این انتحاری می باشد، حس خوبی برایت دست میدهد، نه برای اینکه کسی کشته شده است و زندگی یک انسان پایان یافته است، به این دلیل که زندگی انسانهای دیگر با پایان زندگی او تهدید و تحدید نمی شود.
انتحار کننده مرگ را انتخاب کرده است او تنها به مرگ می اندیشد و با مرگ خودش میخواهد فاجعه ی را نیز به آفریند، “مرگ خواهی” بنوعی هنر است، هنر آدمهای بیمار، هنر آدم های گرفتار و درمانده، هنر آدم های جاهل و افیون زده.
شجاعت به هیچ وجه در “مرگ خواهی” نقش ندارد و نمی تواند داشته باشد، شجاعت این است که زنده بمانی و با خوب و بد زندگی مبارزه کنی و راه حل غیر از نابودی و مرگ را جستجو کنی، مرگ را بخواهی نخواهی آمدنیست و آغوشش را باز خواهد کرد.
شهادت نیز مثل صفت شجاعت جایگاهی در چنین مرگ ها ندارد، نتنها در چنین مرگ ها که با هر نوع مرگ بیگانه است، صفت شهادت، برای چنین مرگ ها ساخته و پرداخته ی باور ها و ایدولوژی هایست که میخواهد با گستردن آن حیات خودش را بیمه کند و دامنه ی قدرتش را وسعت بخشد.
به تعبیر دیگر شهادت همان “مرگ خواهی” است مرگ خواهی که از آن متنفریم چرا که هراس انگیز و غم انگیز است و پایان زندگی.
در طول تاریخ هیچ شهادت را سراغ نداریم که از سر ناگزیری،درماندگی، ندانم کاری، غفلت … نبوده باشد، با عقل سازگار نیست، آنانی که برای شهادت و شهید جایگاه ویژه ی میتراشند و زمین و آسمان را بهم می بافند، شهادت همان مرگ است (پایان زندگی) و شهید کسی ست که درمانده شده است، ناگزیر بوده است، غافل بوده است و راه حل برای حل مشکلش پیدا نتوانسته است و به “مرگ خواهی” پناه برده است، به مرگ اندیشده است و خواسته نا خواسته “مرگ خواه” شده است.
اگر بیداری، هوشیاری و حمله بموقع جوانان که امنیت محله را بعهده دارند نبود و این انتحاری از پا در نمی آمد، اکنون از سر غفلت ده ها انسان دیگر کشته می شدند و به تعبیر بعضی ها به “شهادت” نایل می آمدند.