نویسنده: حسین زاهدی
آنقدر مصروف نگهداشته می شویم که پاک یادما می رود بهسود، دایمیرداد، میرهزار و بخش اعظم از مناطق هزارجات مثل سالهای گذشته چه بسا بیشتر، تروریستان بهاری از آنسوی مرز با جنگ افزار های پیشرفته تر، رمه های گرسنه تر و دستار بسران درنده تر بنام کوچی مورد تاخت و تاز قرار گرفته است ، آبادی های زیادی خالی از سکنه شدند، و کشت زارهای زیادی زیر سم شتران با خاک یکسان شده است.
هر ساله ده نشینان زیادی مجبور به کوچ و مهاجرت می شوند و نفوس آن مناطق رو به کاهش هست، این پروژه (کوچ اجباری) از دوصد سال بدینسو هرگاه فرصت برای مجریانش مهیا شده ادامه داشته است.
دولت آقای کرزی برای آنان زمین های زیادی را در مناطق مختلف توزیع نمود تا آنان دست از زندگی کوچیگری بردارند. با این همه آنان همچنان طبق سنت دیرینه نیاکان شان به عبور و مرور در دو سوی مرز پاکستان و افغانستان ادامه میدهند و در مسیر راه بر حسب عادت دیرینه ی، درنده خوی و چپاول گری به مردم و سرمایه های مردم ده نشین و بومی هزاره جات حمله می برند، میکشند، میسوزانند، تخریب میکنند و دارایی مردم را به یغما میبرند.
مردم این مناطق از سر صداقت، خوشباوری و کمک به پروسه ی صلح به (دی دی آر) پیوستند و تمام سلاح و مهمات دست داشته ی شان را به دولت تسلیم نمودند، کوچی ها و طالبان نیز با آگاهی از خلع سلاح شدن این مردم هر ساله بدون هیچ هراس و مانع از سوی حکومت مرکزی به این مناطق حمله میبرند.
دامنه ی این پروژه ( کوچ اجباری و قتل عام ) از هزاره جات به شکل دیگری به کویته پاکستان نیز کشانیده شده است.
تیکه داران قوم در بهترین حالت مصروف زراندوزی هستند و دایمن در پی به زمین زدن رقیب های قومی خویش می میباشند. آگاهان و قلم بدستان ما پروفایل فیسبوک شان را با عکس “نلسون ماندلا” تزئین می نماییند تا اکت و ادای آزادی خواهی را در بیاورند. جوانان و دانشجویان ما که نیروی اصلی جامعه محسوب می شوند همگی به فراعنه ی مصر چشم دوخته اند و مرده باد و زنده باد به مصری ها نثار میکنند. دل و دماغ را از “بهارهزاره جات” و آمدن کوچی ها برداشته و به “بهار عربی” دلچسب شده اند.
در هزاره جات اما مردم آواره و بی خانمان شده اند و سرمایه هایشان به یغما میرود و در کویته مردم در دسته های صد نفری مورد قتل عام قرار می گیرند و در قبرستان های کویته جای برای بخاک سپردن کشته شدگان مردم هزاره باقی نمانده است.
از خود و از شما میپرسم آیا برای اینکه بیدار شویم تا کاری کنیم، باید انتظار بکشیم تا هزاره جات خالی از سکنه و کویته آخرین هزاره اش را به خاک بسپارد.؟