“خوشنویسی از هنرهایی است که ریشه در تاریخ کهن افغانستان دارد؛ در این سرزمین زاده شده و به رشد، شکوفایی، کمال و بالندگی رسیده است. اما متاسفانه در دنیای امروز این یک دانه و دردانه در سرزمین خودش مورد بی مهری قرار گرفته است.”
تعدادی از خوشنویسان معاصر کشور می خواهند “بی مهری”هایی که در سالیان گذشته به این “هنر دردانه” روا داشته شده را به دست فراموشی سپرده و زمینه را برای احیای هنر زیبای خوشنویسی هموار کنند که به همین منظور انجمنی به نام انجمن خوشنویسان افغانستان را تشکیل داده اند. علی بابا اورنگ، یکی از موسسان انجمن خوشنویسان افغانستان، راجع به این انجمن می گوید؛ انجمنی که با هدف “تلاش در راستای احیای هویت گمشده هنری کشور، کشف استعدادها، رشد و شکوفایی استعداد های هنری مخصوصاً نسل جوان”، به عرصه هنر افغانستان پای گذاشته است. آقای اورنگ، این انجمن را یک “نهاد اجتماعی و غیر انتفاعی” خواند که پنج سال پیش و با “تلاش و کوشش” دوازده تن از خوشنویسان مطرح کشور تاسیس شده است.
انجمن خوشنویسان افغانستان از آغاز فعالیت هایش با برگزاری نمایشگاهها، گفتمان های هنری، صنف های آموزشی هنری؛ تلاش داشته “هویت گمشده هنر خوشنویسی را دوباره زنده کند.” هنری که به گفته آقای اورنگ، “با زیبایی هایی که دارد حیف است که فراموش شود.” آنها با نمایشگاه “در جستجوی هویت” شروع به کار کرده و در این مدت توانسته اند نمایشگاههای متعددی در داخل و خارج از مرزهای کشور برگزار کنند.
آقای اورنگ، برنامه های آموزشی این انجمن را از جمله فعالیت های انجمن عنوان کرد که به “شکل دوامدار” برگزار شده و پیگیری می شود. او می گوید “در ولایات افغانستان کسانی هستند که به این هنر علاقه دارند اما دسترسی به استاد ندارند و مرکزیتی در آن ساحه وجود ندارد که این علاقه مندان را راهنمایی کنند.” به گفته آقای اورنگ، انجمن خوشنویسان افغانستان این فرصت را به علاقه مندان هنر خوشنویسی مهیا کرده تا علاوه بر کابل در ولایات هرات، غزنی، مزار، خوست و بامیان به نمایندگی های انجمن خوشنویسان افغانستان مراجعه کرده و خوشنویسی را تحت نظر استادان این انجمن آموزش ببینند.
این عضو انجمن خوشنویسان افغانستان، “نبود پشتوانه مالی” را مشکلی عنوان کرد که دست و پای اعضای این انجمن را بسته و دایره فعالیت آنها را محدود کرده است. آقای اورنگ از بی توجهی مسوولان دولتی گله کرده و گفت در این مدت هیچ ارگان دولتی با این انجمن همکاری نداشته است.
طوریکه آقای اورنگ گفت: تخصیص یک ساختمان برای دفتر مرکزی انجمن خوشنویسان افغانستان، درخواستی بوده که اعضای این انجمن در ملاقات ها و جلسه هایی که با مقامات وزارت اطلاعات و فرهنگ و رییس جمهور داشتند، مطرح کردند که “متاسفانه در این عرصه صرف به ما وعده دادند و وعده هایی داده شده که تا هنوز جنبه عملی به خود نگرفته است.”
آقای اورنگ، هنر خوشنویسی را از جمله هنرهایی دانست که می تواند “هویت و هنر اصیل این سرزمین را به خارج از مرزهای افغانستان معرفی کند.” او علاوه کرد با درک همین مطلب، “ما بیشترین انتظارات را از وزارت اطلاعات و فرهنگ داریم تا این انجمن را همیاری کرده و زمینه را برای گسترش هنر خوشنویسی که از کهن ترین هنرهای رایج در کشور به شمار می رود، فراهم کند.”
این عضو انجمن خوشنویسان افغانستان با اشاره به “نازک خیالی، نازک اندیشی و زیبا پسندی مردم افغانستان”، گفت “در اصل همه انسانها موجوداتی زیبا پسند هستند. هنر برخاسته از نیازهای متعالی انسان است؛ هنر زاده صلح است و با رجوع به کار هنری و درک آثار هنری می توان فردای وطن را به یک فردای روشن مبدل کرد.”
به باور آقای اورنگ “هر گاهی که یک جامعه از زیبایی ها دور شد طبعاً جای زیبایی ها را زشتی ها می گیرد؛ زشتی ای که می تواند مخرب و تباه کننده باشد.” او تلاش در راستای گسترش زیبایی های هنری را وظیفه یک یک هنرمندان و مسوولان هنری کشور عنوان کرد؛ تلاشی که راه را برای از بین بردن زشتی ها و رقم زدن فرداهای روشن هموار می کند.
جواد کاظمی – باخــــــتر