تبعیض، را بهتر از هر واژه ای می شناسیم، چرا که پیکرمان را جائی خالی از زخم تازیانه اش نیست. تعصب کور را خوب می شناسیم، چرا که وطنمان را به منجلاب تباهی فرو کشاند. کوردلان متعصب، فراز خود را در فرود دیگران و بودن خود را در نبودن دیگران می جویند. چه اندیشۀ پستی، که جز به تباهی نرساند. آنچنان که گذشته بر این منوال تلف شد و جز حسرت سودی نبخشید.
در این سالهای واپسین، روزنۀ امیدی زخمها را هر چند اندک التیام بخشیده است، اما افسوس که دیو تعصب،هنوز بر طبل تباهی می کوبد و بیمارگونه لجاجت می ورزد. و نه راه را بر دیگران که بر خود هم می بندد. و آنجا شگفتی دو چندان می شود که این بار دگم اندیشی، از مهد و مرکز علم و دانش سر برآورده و دامن علم را به جهل و کوردلی آلوده است. اگر بی عدالتی و تبعیض دانشگاه های ما را مبتلا سازد چگونه می توان به فردا امید بست. تاریک اندیشان چگونه می توانند تاریک اندیشی را بزدایند و از جهل چگونه می توان علم و دانائی به بار آورد.
ما جمعی از وبلاگ نویسان افغانستان، از جوانانی که در مقابل تبعیض ایستاده اند، حمایت می کنیم چرا که آنها در مقابل تباهی و نادانی ایستاده اند.و فداکاریشان را درود می فرستیم چرا که فداکاری امروزشان توشۀ فردای افغانستان است. و حرکتشان را می ستائیم چرا که در کمال صلح طلبی و مدنیت با به خطر انداختن جانشان و نه جان دیگران به اعتراض نشسته اند.
اما سکوت وزیر تحصیلات عالی و دیگر مسئولین از جمله رئیس جمهور و وکلای پارلمان و دیگر اربابان قدرت چیزی جز حمایت از تبعیض و مهر تأیید بر بی عدالتی نیست. در کشوری که انتحار کنند گان و قاتلان تفنگ بدست برادران ناراضی اند، و مذاکرات صلح با ذلت و خفت به آنها پیشکش می شود و هنوز هم نمی پذیرند. بی تفاوتی در برابر حرکت مدنی دانشجویان ستم کشیده از تبعیض و بی عدالتی، جز تأیید خشونت و انتحار است؟
وزیر تحصیلات عالی بداند که خواستۀ دانشجویان معتصب،خواستۀ مردم بسیاری است که از تبعیض و بی عدالتی رنج بسیار برده و زخم فراوان برداشته اند.لذا صدای آنها را بشنود و به خواستشان رسیدگی کند، وگرنه شعله های این اعتراض گسترش خواهد یافت.و کوتاه فکرانی که این حرکت مدنی را قومی و نژادی می دانند، اگاه باشند که تبعیض و بی عدالتی از هر کس و برای هر کس و در هر کجا، ظلم و نادرست است و پیوند زدن آن به قوم و نژاد کوتاه فکری و کوتاه بینی است.
از جوانان ظلم ستیز و با شهامت وطن خواهانیم که در خواستۀ بر حق خود پایداری کنید و در احقاق کامل حق خود ذره ای عقب ننشینید. و دیگر برادران و خواهران خود را همراه و حامی خود بدانید.مقاومت و پایداری میراثی است که از گذشتگانمان در برابر ظلم وتبعیض آموخته ایم و چون شمائی به آیندگان خواهید آموخت.
از تمام مردم آزادۀ افغانستان، جوانان ، دانشجویان و روحانیون آگاه و ظلم ستیز، اهل قلم ، فرهنگ و رسانه، و نهاد های مدنی و حقوق بشری، نهاد های اجتماعی ، دینی، فرهنگی و سیاسی خواهانیم تا از این حرکت مدنی جوانان وطن حمایت نمایند.
به امید روزی که تبعیض برای هیچکس نباشد.
۵/۳/۱۳۹۲