اولسوالی جاغوری و اشباح مقدس

حسین زاهدی
در گذشته نام اولسوالی “جاغوری” بخاطر معارف پروری و امکانات که مردم با تلاش و کوشش خودشان برای این اولسوالی فراهم کرده بودند زبانزد خاص و عام بود، یادم است در اواخر حکومت طالبان حدود ۶۰ درصد مناطق این ولسوالی از نعمت برق در شب برخوردار بودند، اما در حین زمان کابل پایتخت کشور ۲۰ درصد مردم از برق بهره مند بود، این روشنایی را نه طالبان تاریک اندیش و نه حکومت های گذشته هدیه کرده بود، بلکه خود این مردم و با هزینه های شخصی و با استفاده از منابع طبیعی مثل آب و جنراتور های دیزیلی ساخته بودند.
این اولسوالی در سطح کشور تنها ولسوالی بود که بیشترین دانش آموز و دارای بیشترین مکاتب است که باز هم به همت خود مردم این نیک نامی و خوشبختی نصیب این منطقه شده است.
با این وجود مردم متدین و مذهبی این منطقه همچنان به طبقه ی روحانیت “شیخ و ملا” احترام خاص داشتند و بیش از پیش مورد حمایت قرار می گرفت، این حمایت ها و احترام ها بجای رسید که در این یکی دوسال اخیر با وجود کارهای زیاد فرهنگی که در منطقه شده است، خبر های ناگوار از آنجا منتشر می شود تو گویی، اشباح از جنس “طالب” آنجا حکم روایی می کنند، “دره” عربی میزنند بر پشت جوانان، مبادا گفته باشند کسی را دوست دارند! “نشاط” را فراری دادند تا گل لبخند بر لب آن مردم نروید؛ “این مردم همیشه گریان و نالان را نباید گذاشت که لبخند را تجربه کنند” اگر نه دکانهای گریه و مصیبت بخودی خود بازارش را از دست خواهد داد، و “آزاد” و آزادی را حرام اعلام می کنند، تا مردم سنگینی زنجیرها و یوغ های که به نام مذهب، دین و سنت بر گردن شان آویخته شده است را احساس کنند و هوس آزادی نمایند!
نوای دمبوره و ساز (عباس نشاط و انور آزاد) که مژدگانی بهاری بود از مردم با رعب و وحشت گرفته شد و در متن فتوای تاریک اندیشی تنی چند از سفیران غم و مصیبت ذبح گردید “انالله و انا الیه راجعون” .
می ترسم از روزی که “اشباح طالبانی” بگویند برای اینکه مردم نفس بکشند باید مجوز بگیرند و صیغه ی عربی بر آن جاری شود، این ترس و بیم دور نخواهد بود مگر اینکه دست از حمایت “اشباح” برداریم.