نویسنده : ایدا اصغری
سازمان ملل در۲۰ نوامبرسال ۱۹۸۹ اولین پیمان نامه حقوق کودکان را به تصویب رساند . این پیمان نامه حقوق کودکان ،حقوق مدنی. سیاسی. اقتصادی اجتماعی وفرهنگی کودکان را دربرمی گیرد. پیمان نامه حقوق کودکان درتمام جهان ازاهمیت زیادی برخورداراست. دولت های که این پیمان نامه را امضا کرده اند، وظیفه دارند که آن را اجرا کنند. تا کنون اکثرکشورها این پیمان نامه را امضا کرده ودر بیشتر کشور ها اجرا می شود. شکایت مربوط به برخورد دولت ها با این کنوانسیون درسازمان ملل ثبت وبررسی می شود.
این کنوانسیون شامل ماده های زیاد می شود ازجمله:
هیچ کودکی نباید از تبعیض رنج ببرد!
وقتی یک کشور و یا دولت دررابطه با کودکان تصمیم می گیرد، باید منافع کودکان را در اول قراردهد.
کودکان حق حیات دارند وباید رشد کنند!
کودکان حق دارند آزادانه عقاید واندیشه های خودرا بیان کنند واین درتمام موارد که مربوط کودکان می شود باید مورد توجه قرار بگیرد.
دولت باید توجه جدی در قسمت فراهم نمودن زمینه تحصیل و درس برای کودکان فراهم نماید.
افغانستان ازجمله کشورهای است که کنوانسیون بین الملی حقوق کودکان را امضا کرده است. اما افغانستان تا هنوز بدترین جا برای رشد کودکان است. قرار گزارش سازمان ملل متحد که هر سال در مورد وضعیت کودکان در کشورهای مختلف به نشر می رسد، افغانستان بدترین کشور برای کودکان است. قرارگزارش سازمان ملل متحد و چشم دید های خود ما،کودکان در افغانستان به کارهای شاقه گماشته می شوند و درنا امنی ها جان شان را از دست می دهند. گزارشهای زیادی از ازدواج های اجباری با کودکان و خصوصا به دختران کم سن وسال هر ساله در افغانستان خبرسازمی شود. گزارش های در مورد سو استفاده های جنسی از کودکان را تقریبا هر هفته می شود از طریق رسانه ها شنید. استفاده از کودکان در تجارت مواد مخدراز دیگر مشکلاتی است که کودکان در ان کشوربا آن مواجه اند. کودکان زیادی هستند که دسترسی به نوشتن وخواندن ندارد اما همان کودکان که دسترسی هم دارد به خاطر بی توجهی دولت در قسمت تامین امنیت از اموختن علم محروم می شوند. قرار گزارش بانک جهانی فقط ازسال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸ به تعداد ۲۴۵۰ مکتب توسط طالبان حمله وویران و سوزانده شده است. طالبان نه تنها به مکاتب حمله می کند بلکه بارها دختران دانشجو را مسموم کرده اند.
ازسال ۲۰۰۱ به بعد انجمن ها وسازمان های زیادی تاسیس شده که شعارشان دفاع از حقوق بشر. حقوق زنان ،آزادی بیان وغیره است. ازتمام این سازمان ها خیلی کم پیدا می شود سازمانی که واقعا ازحقوق زنان دفاع کند. اما در افغانستان تقریبا هیچ سازمانی پیدا نمی شود که برای کودکان فعالیت کند واز حقوق کودکان بگویند ودفاع کنند. با انکه درافغانستان جمعیت کودکان بیشتر از بزرگسالان است اما نه دولت علاقمندی به اجرای نمودن تعهد های دارد که در قبال کودکان پذیرفته و نه هم سازمان های که در این عرصه فعالیت می کنند.
به همین شکل در مورد اینده افغانستان کنفرانس های زیاد برگزار می شود. اما دراکثر کنفرانس ها حتی ازکودکان نام نمی گیرند. درحالی که کشورهای دیگرهمیشه کوشش براین دارند که کودکان درهر چیزی سهیم باشد. حتا درحزب های که موجود است. اما درافغانستان کودکان درمرکز دید قرارندارد که هیچ بلکه هیچ نام از انها برده نمی شود . همچنان افغانستان بالاترین نرخ مرگ ومیر کودکان را دارد .
دولت افغانستان؛ سازمان های بین المللی و سازمان های که برای حقوق کودکان و حقوق زنان مبارزه و فعالیت می کنند باید درمورد کودکان توجه نمایند. کودکان مردان و زنان اینده ان کشور استند. کودکان نسل جدیدی است که اگر ما به انها توجه نمایم و اگر ما به حق و حقوق و خواسته های انها برسیم فردا شاهد نسلی خواهیم بود که در جامعه خود بسیاری از مشکلات کنونی را نخواهیم داشت.
وحشتناک است در کشوری که ۶۵ درصد جمعیت ان را جوانان و نو جوانان تشکیل می دهد حتی چند کتاب محدودی درکتابخانه هایش برای نوجوانان وکودکان نیست. ادبیاتی به نام ادبیات کودک در افغانستان وجود ندارد وکودکان آن کشور بدون قصه و ترانه و فقط با چند قصه تکراری که بعضی مادر ها بلد اند و تعداد زیادی هم نه بزرگ می شوند.