بصیر سیرت
کویته به شهر نفرین شده ای تبدیل شده و شغال های زیادی در حال شکار مردمان و باشندگان محل اند، هرطرف که حرکت کنی تروریستی از زمین سبز میشود و با تفنگ دست داشته اش آدم میکشند .
افراد ملکی چرا قربانی این بازی شرم وجهالت و حکومت های شغالی اند؟
آری اینجا سرزمین شغالی است، هرشغالی برای تعمه خودش سر گردان است و جامعه جهانی نیز این را میدانند و قربانی ها فقط و فقط مردم ستم دیده ای تاریخ سیاه و جهالت پشتونیزم (هزاره هاست).
تلفات ملکی:
در یک حمله بی سابقه دیگر، دریکی از کلپ های ورزشی ، در مسیر علمدار رود – شهر کویته بیش از ۱۱۸ نفر کشته و بالای ۱۵۰ زخمی بجا گذاشت.
تعدادی از کشته شدگان را خبرنگاران، اعضای سازمان های صحی و پولیس نیز تشکیل میدهد.
در حالی که تعداد زیادی زخمی ها در شفاخانه های نزدیک انتقال داده شد و مردم شهر کویته را وهم بی سابقه ای فراگرفت و این شهر بشهر نفرین شده ای دیگر مبدل گردید.
تجربه نشان میدهد که تروریستان فقط در تلاش قتل عام یک قوم خاصی اند و هزاره ها امروز به یک حربه سیاسی سیاه دیگری مبدل شده اند و برادران کرزای پشت همه قتل عام های ازین دست چی در داخل افغانستان و چی در بیرون افغانستان بوده و خواهد بود.
این سومین انفجاری بود که در یک روز درین شهر رخ داد و تلفات سنگینی به مردم هزاره وارد ساخت.
چگونگی حمله:
اولین انفجار که یک حمله انتحاری بود ،در یک یک سالون ورزشی “سنوکر” بنام ستاره واقع در نزدیکی چوک “پرل انستیتیوت آف انفارمیش تتکنولوژی” حوالی ساعت نه شب رخ داد و ۱۰ دقیقه تاخیر حینیکه مردم، خبرنگاران، رضاکاران و پولیس ، خودشانرا به محل حادثه رساندند، یک موتر دیگر که در آن مواد انفجاری جا سازی شده بود منفجر گردید ” گفته میشه موتر انفجار داده شده، مربوط به رضاکاران ایدهی بوده است، که چند روز قبل اش ربوده شد است”.
یکی از خبرنگاران کشته شده مربوط به آژانس فرانس پرس میباشد و دو خبرنگار دیگر مربوط به شبکه تلویزیونی سماست ، که در حمله دومی در بیرون این کلب ورزشی کشته شدند.
در گزارش دیدبان حقوق بشر پاکستان آمده : در یک دهه ی اخیر حد اقل هشت صد نفر از اقلیت قومی هزاره در ایالت بلوچستان این کشور جانشان را در اثر حملات هدفمندانه از دست داده اند و نزدیک به سه هزار انسان بیگناه، شامل زنان، کودکان و دانشجو، مجروح گردیده اند.
بسیاری این حملات را شبکه های تروریستی القاعده مانند لشکر جنگوی و امثال آن انجام داده اند. در حال حاظر با شدت گرفتن حملات، زندگی نیم ملیون جمعیت شهر در محلات شان محدود شده اند.
لشکر جنگوی :
سخنگوی لشکر جنگوی “ابوبکرصدیق ” مسوولیت این حمله در علمدار رود را پذیرفته است و تهدید کرده اند که دشمنان ما “هزاره ها” را ازپاکستان تا آخر ۲۰۱۳ کاملآ اخراج خواهند کرد و در غیر آن آخرین نفر های مربوط به این قوم را خواهیم کشت.
لشکر جنگوی در کنار سپاه صحابه از جمله گروههای افراط گرای دینی سنی ها هستند که در پاکستان تشکیل شدند. این گروه درسال ۱۹۹۶ تأسیس شد و ارتباطاتی با دستگاه‌های امنیتی پاکستان داشته‌اند. لشکر جنگوی به ضد شیعه بودن معروف است و بارها هزاره های ساکن کویته را درپاکستان هدف حملات خونین خود قرارداده است. این گروه در زمان ضیاء الحق برای دولت پاکستان ایجاد شد و این شبکه بطور پنهانی توسط سازمان استخباراتی پاکستان کارمیکنند و شاید بار ها مقامات پاکستانی ازحمایت آنها انکار کرده اند.
انزجار جهانی:
تحصن ملیون ها هزاره در سراسر جهان، بشمول مردم جهان، کشور های مختلف، اقوام مختلف باعث شد حکومت بلوچستان ساقط شود و بتقرر افراد جدید در اداره بلوچستان و استطراری اعلان کردن وضعیت در پاکستان انجامید.
تحصن هزاره ها در پاکستان و کشور های مختلف جهان واکنش های جدی را در پی داشت.
به درخواست کویته یک جهتی کونسل، مجلس وحدت المسلمین پاکستان و دیگر نهادهای اهل تشیع پاکستان تحسن سراسر پاکستان را فرا گرفت و روز ها بخاطر تامین عدالت و ایستادگی جهانیون در مقابل قتل عام های سیستماتیک هزاره ها ادامه داشت.
اکثر از شهر های پاکستان شاهد تحصن دوامدار در همنوایی با هزاره های کویته بودو تحصن در چندین نقطه لاهور و کراچی و شهر های مهم پاکستان ادامه یافت.
در بعضی حصص این شهر ها تحصن کنندگان شاهراه ها را بسته بودند و تا حتی در کراچی، لاهور و راولپندی تحصن کنندگان با نشستن بر راه های خط آهن، نظام خط آهن کشور را معطل کرده بوده بودند.
از طرف دیگر به علاوه احزاب سیاسی پاکستان، احزاب مذهبی اهل تسنن پاکستان نیز با حضور در تحصن ها و یا طی بیانیه هایی همدری و همدلی شانرا با هزاره های بیان کردند.
رهبر حزب جماعت اسلامی سید منور حسن طی سخنانی در تحصن کراچی یاد آور شد، که مردم هزاره با باور های عقیدتی شان (شیعه و سنی) باهم برادر اند و هیچ قدرتی آنها را از هم جدا نمی تواند.
داکتر عبدالقادر خان پدر بم اتم پاکستان، طی پیامی در تیویتر تحصن علمدار رود را صدای مشترک برادران هزاره و پشتون ها دانست و همچنان چوهدری شجاعت حسین در خطاب به ارتش گفت، که: “حالا منتظر چه هستید، بیایید و اداره بلوچستان را بگیرید.”
محمود قریشی وزیر خارجه اسبق حادثه کویته را قیامت دانست و وزیراعظم اسبق آقای جمالی گفت که حکومت بلوچستان به صورت فوری به ارتش باید واگذار شود.
به حمایت از هزاره های کویته، تظاهراتی و تحصن در شهر های کابل، بامیان و کشور های دیگر بشکل گسترده ای برگزار شد و تا امروز در بسیاری از شهر های جهان، سیدنی و ملبورن استرالیا ، ترکیه، سویدن، دانمارک ادامه داشت.
نواز شریف، راجا پرویز اشرف ، عمران خان و سران اکثر از احزاب مهم پاکستان جهت همدردی با هزاره ها در مهرآباد آمده بودند.
اگرچه در جریان تحصن و تظاهرات ها کدام خشونت جدی صورت نگرفت ، ولی نیروهای انتظامی در نقاط مختلف دست به توطیه های زده بودند.
طوری که پولیس با تظاهرات کنندگان هزاره در تماس شده و میگفتند که دو نفر بمب گذار داخل تحصن شما شده است، ولی تحصن کنندگان به آن بگفته های پولیس دیگر اعتماد نکردند و با عزم آهنین تحصن شانرا ادامه دادند.
اعضای ایچ دی پی نیز اعتصاب غذای شان را تا روز سوم ادامه دادند وبا موافقت های سیاسی که با دولت پاکستان انجام شد بپایان رساندند.
ضایعه بزرگ
عرفان علی خودی کی بود؟
روز پنجشنبه عرفان علی خودی از طریق تویتر نوشت که بسوی خانه روان است، و از یک حمله تروریستی که در باچا خان چوک، کویته رخ داده، موشکافانه جان سالم بدر برده است.
اما ساعات بعد از این خبر انفجار دیگری در علمدار رود بوقوع پیوست. او مانند دها تنِ دیگر مشغول به امداد رسانی و کمک های اولیه به مجروحین انفجار اولی بود که ناهنگام خود هدف انفجار مجدد قرار گرفته و دار فانی را وداع گفت.
عرفان علی یکی از جوانان فعال هزاره بود، که نه تنها برای حقوق هزاره های کویته از چندین سال فعالیتهای مؤثر داشت، اما همچنین وی برای اقلیت های دیگر در پاکستان، حقوق زنان و مهمتر از همه بخاطر حقوق بشر نقش خود را به خوبی بازی میکرد. به گفتهء خودش، “من به دنیا آمده ام تا برای صلح و حقوق بشر مبارزه کنم. دینِ من احترام گذاشتن و دوست داشتن همه ادیان است.”
او ارادت شدید برای آموزش و پرورش داشت، اما وضعیت بحرانی ایالت بلوچستان و مخصوصا کویته او را وادار کرد تا از ادامهء تحصیلاتش بپرهیزد. رویای “روانشناس اجتماعی” شدن برای وی محض یک خواب ماند.
در اوایل اول سال ۲۰۱۱ میلادی عرفان علی پروژهء به نام “کمیسیون حقوق بشر برای عدالت اجتماعی” را آغاز کرده و برای آن در مناطق مختلف کشور سفر کرد. او در تظاهرات ها برای آوردن صلح در کویته و توقف نسلی کشی مردمش از همه پیش قدم بوده، و بارها بطور مستقیم و غیر مستقیم تهدید شده بود. اما بدون ترس وی فعالیتهایش را همچنان ادامه میداد.
علی از وضعیت شهر اش، کویته، رنج میبرد. بارها در بحث ها و گفتمان های که در این رابطه شرکت کرد، احساسات اش بروی غلبه کرده او را به گریه در آورد.
البته عرفان علی خودی قربانی یک ارزش هدر نرفته نیست، و اکنون و در قلبهای هزاران هزاره و پاکستانی جایش را خانه کرده است.
پیکر خودی علی با ۸۵ پیکر دیگر بیش از هفتاد ساعت در علمدار رود در تحصن بود، تا خواستهای مردم برآورده نشود. و اینک که حکومت بلوچستان برطرف شده و “گورنر” ایالت را تحت کنترل گرفته هزاره ها تحصن را پایان داده و عرفان علی خودی و شهدای دیگر را به خاک سپردند.
پذیرفته شدن خواست های مردم:
مردم بعد از چهار روز تحصن و اعتصاب غذا در کنار اجساد شهدا ، امروز چهاردهم فبریه ۲۰۱۳ به اعتصاب خود پایان دادند و تمام شهدا را در یک مراسم با شکوه بخاک سپردند و تعداد کثیری از مردم از نقاط مختلف پاکستان در تشییع جنازه شرکت کرده بودند.
با ادامه اعتراض مردم، راجه پرویز اشرف، نخست وزیر پاکستان روز یک شنبه به شهر کویته سفر کرد. اشرف همراه با رهبران قوم هزاره در مسجدی در نزدیک محل حمله مرگبار دیدار کرد. نخست وزیر پاکستان صبح دو شنبه اعلام کرد که حکومت ایالت بلوچستان لغو شده است. او افزود که در این ایالت قانون فدرال (گورنر راج» نافذ می شود.
معترضان به نخست وزیر گفتند که در سال های اخیر صدها تن ازهزاره ها توسط گروه های مسلح به قتل رسیده اند و مقام های حکومت ایالتی نه تنها مانع از این کشتارها نگردیده، بلکه بعضی از این خشونت ها را حمایت کرده اند.
معترضان برعلاوه لغو حکومت ایالتی، خواستار کنترول شهر از سوی اردوی پاکستان بودند، تا امنیت شان تامین گردد. نخست وزیر پاکستان به صورت مستقیم نگفت که ارتش کنترول را به دست می گیرد، اما افزود که در صورت ضرورت، والی می تواند درخواست نیرو کند.
معترضان هنگام دیدار اشرف از کویته تصویرهای قربانیان را به دست گرفته و فریاد سر می دادند. سکینه بی بی، زن ۵۶ ساله ای که در کنار جسد دو پسرش نشته بود، گفت: «ما خواستار تضمینی هستیم که قاتل ها دستگیر می شوند تا پسران کوچکتر ما نیز کشته نشوند». سکینه بی بی در حالی که گریه می کرد، با اشاره به اجساد پسران اش افزود: «این ها همه چیز من بودند… با نشستنم در اینجا، آنها زنده نمی شوند، اما این حق ماست که اعتراض کنیم».
قدم های بعدی – آگاه سازی:
در قطعنامه تظاهرکنندگان آمده است: ” ما از سازمان ملل متحد به عنوان عالی ترین مرجع حقوقی – سیاسی کشورها می خواهیم تا سکوت نامطلوب را بشکنند و اوضاع رو به وخامت هزاره های آن سرزمین را مورد پیگیری قرار دهد”.
بریتانیا:
شماری از نمایندگان پارلمان بریتانیا ضمن نشان دادن انزجار قبلآ خواستار تشکیل گروهی شده بودند که برای توقف قتل‌های هدفمند هزارههای این کشور و پی گیری عوامل ترور آنها به پاکستان فشار وارد کند.
آلن‌جانسون از اعضای ارشد پارلمان بریتانیا گفت در یک سال گذشته او و شماری از همکارانش در پارلمان بریتانیا تلاش کرده اند تا کمپین(کارزار) آگهی دهی در مورد وضعیت هزارهها را به راه اندازند.
آقای جانسون گفت که تحقیقات کمیسیون حقوق بشر پاکستان نشان می دهد که “نوعی اغماض عمدی در برخورد با عاملان ترور هزارههای پاکستان از سوی دولت این کشور دیده می شود.”
در سال های قبل مردم زیادی در گوشه کنار جهان برعلیه بی تفاوتی پاکستان دست به تظاهرات زده اند.
فعالان مدنی هزارهها می گویند، وضعیت هزارهها در حال حاضر در کویته پاکستان نگران کننده است و حدود ۲۰۰۰ از دانشجویان به دلیل ترس، تحصیل در دانشگاه مرکزی بلوچستان را ترک کرده اند.
حدود نیم میلیون هزاره در کویته بلوچستان زندگی می کنند که بسیاری از آنها ده‌ها سال پیش از افغانستان به پاکستان مهاجرت کرده اند.
سازمان ملل متحد:
شرم یوان و صد ها شعار های دیگر در تظاهرات های مختلف بان کی مون را هم تکان داده است و او بی خبر ازین اوضاع نیست که سیاست یوان در قبال مسایلی چون پاکستان و هزاره های چگونه است این یک معمای دیگری است. آگاه سازی یو ان میتواند در قبال نسل کشی هزاره ها زمان بر است و فعالین جدی حقوق بشر را میخواهد.
تقاضا از سیماثمر برای ارجاع خواست های مردم هزاره و لابی گری سیاسی میتواند تاثیر جدی داشته باشد و نامه نویسی هم میتواند نقشی مفیدی را در آگاه سازی ملل متحد بازی کند.
شورای حقوق بشر:
شورای حقوق بشر با استناد از گزارش های سازمان های عفو بین الملل، گروه نظارت بر حقوق بشر و کمیسیون مستقل حقوق بشر پاکستان و شعبه حقوق بشر وزارت خارجه پاکستان سالانه موارد اساسی حقوق بشری پاکستان را مرور میکند، هرگاه ما بخواهیم در آگاه سازی شورای حقوق بشر ملل متحد نقشی اساسی داشته باشیم – با عفوبین الملل و گروه نظارت بر حقوق بشر همکاری جدی نماییم میتواند در دراز مدت تاثیر بسزای داشته باشد. من از فعالین حقوق بشر در پاکستان و جهان میخواهم تا گزارش های قتل عام هزاره را به شکل سیستماتیک به این دو نهاد بفرستند.
گروه نظارت بر حقوق بشر:
سال قبل این گروه افشا گری جدی را در قبال وضعیت هزاره ها در پاکستان داشته است و این مدیون دوستی و همکاری فعال حقوق مدنی هزاره ها که قربانی حادثه اخیر کویته شد ” عرفان علی خودی” است. وی با رعایت اصول گزارش دهی بی طرفانه مورد حمایت سازمان های حقوق بشری پاکستان قرار داشت و توانست با حمایت آنها نقشی مهمی را بازی کند و اما در سال های بعد ما به همچو انسانی که شعور سیاسی و حقوق بشری اش در حد کمال باشد و اصول دیپلوماتیک جمعی را داشته باشد نیاز داریم. دوستان در معرفی همچو شخص در پاکستان تلاش کنند.
در گزارش دیدبان حقوق بشر پاکستان آمده : در یک دهه ی اخیر حد اقل هشت صد نفر از اقلیت قومی هزاره در ایالت بلوچستان این کشور جانشان را در اثر حملات هدفمندانه از دست داده اند و نزدیک به سه هزار انسان بیگناه، شامل زنان، کودکان و دانشجو، مجروح گردیده اند.
عفو بین الملل:
عفو بین الملل از اعضای رضا کار در عرصه حقوق بشر تشکیل میشود و سالانه در یک کنفرانس مهم در اروپا با فعالین حقوق بشر روی مسایل حقوق بشر در خاور میانه و کشور های مثل افغانستان و پاکستان صحبت میکنند. رضا کاران حقوق بشر با عضویت دوام دار که از طریق انترنت هم امکان پذیر است خود را میتوانند به حیث نماینده کشوری معرفی کنند و در انتخابات شرکت کنند.
همکاری جانبی با عفو بین الملل میتواند در معرفی شخص خیلی ارزشمند باشد و دوستانی هم داریم که در عفوبین الملل همکار اند و مهم نیست که بیرون ازین کشور ها اند اما میتوانند در گزارش های مهم نقش اساسی را بازی کنند.خانم نجیبه وظیفه دوست نیز در حمایت و ارجاع گزارش ها نقش بازی کرده میتواند و باید مطالب مهم را به ایشان بفرستید و حمایت تخنیکی لازم صورت گیرد و جایزه حقوق بشر الیزابت هیستنگز به نجیبه وظیفه دوست برایش تبریک میگویم.
آمریکا:
امریکا یک پروسه دراز مدت را میخواهد، ازیک طرف امریکا به حمایت یک قوم خاص چه حالا چه در آینده مطرح خواهد بود و پشتون ها در مساییل سیاسی راه را وقت پیموده اند و نمی گزارند حتی یک گزارش ابتدایی از وضعیت هزاره در مجامع بین المللی و نهاد های حقوق بشری امریکا درز کند و سر این همه نا امیدی ها اکثر مردم امریکا باوجودیکه دولت فاسد افغانستان و پاکستان را کمک مالی میکنند نمی دانند این دو کشور، کشورهای شغالی اند که میخورند و میکشند.
تظاهرات در واشنگتن، ارسال نامه ها و معرفی مردم هزاره و تاریخچه سیه روزی این مردم از گذشته تا حال میتواند در قبال مساییل حقوق بشری موثر باشد.
شرکت در کنفرانس های حقوق بشری امریکاه، معرفی افراد برای شرکت در مجامع رسانه ای و حقوق بشری از کشور های اروپایی خیلی آسان خواهد بود و میشه در سال روان بعضی از دوستان در برنامه های رسانه ای، کنفرانس ها از اروپا شرکت کنند.
هالند:
دوستانی که در کشور هالند هستند در سال قبل کنفرانس های داشته اند، اگر چه کنفرانس قومی نبوده اما نظر به اطلاعات – اطلاع رسانی خوبی در میان فعالین ما در هالند وجود دارد. دوستان هالند، تاریخ این کشور را در یکی از محافل سیاسی برای مردم و شرکت کنندگان به معرفی گرفته اند و خصوصآ وضعیت عمومی و سیاسی هزاره ها و بار های قومی سیاست فاشیستی پشتون ها را در طول تاریخ برملا ساخته اند. ادامه همچو کنفرانس ها بی نهایت تاثیر گزار خواهد بود.
سوید:
در برنامه فرهنگی و کنفرانس های آگاهی دهی سوید، دوستانی زیادی اند که تلاش کرده اند و دراین اواخر اتحادیه شهمامه و صلصال نیز کار های جدی داشته اند.
جلسات پی هم دوستان در سویدن و همکاری نهاد های کوچک در هر یکی از شهر های سوید در برپایی یک پروسه موثر اطلاع رسانی میتواند خیلی ها موثر واقع شود.
در تماس تلفونی با رییس این اتحادیه قرار است بزودی برنامه ها جدی تری در کشور سوید برگزار شود و همکاری با نهاد های دیگر در سوید یکی از اهداف مهم این اتحادیه خواهد بود.
در برنامه قبلی این اتحادیه صحبت های جدی صورت گرفته است.
اتحادیه سراسری شهمامه و صلصال کنفرانسی را زیر عنوان “کشتار هزاره ها در پاکستان: چالشها و راهکارها” به تاریخ ۱ دسامبر ۲۰۱۲ در شهر گونتبرگ سویدن برگذار نموده بودند. حدود دوصد اشتراک کننده با شمول برخی از فعالان حقوق بشر از سراسر سویدن، با وجود برف و دمای چند درجه زیر صفر، دراین کنفرانس که هدف از برپایی آن آگاهی دادن به جامعه مدنی سویدن در مورد وضعیت اسفبار اقلیت قومی هزاره در پاکستان بود، حضور داشنتند.
پروفیسور اشتیاق احمد، نویسنده و تحلیلگر سیاسی سویدنی- پاکستانی در سخنرانی اش روی علل و عوامل خشونت مذهبی و فرقه ای در منطقه بویژه در پاکستان پرداخت. ایشان به وضوح تصریح نمود که کشورهای زیاد چون پاکستان از بنیادگرایی مذهبی و فرقه ای به عنوان ابزار فشار کار می گیرند. او همچنان گفت که اسلام منحیث ابزار سیاسی در ایجاد پاکستان نقش مهم ایفا نمود و سپس در دهه هفتاد جامعه احمدیه قربانی اصلی سیاست تمکین گروهای مذهبی شیعه و سنی گردید. گروهای که خود بعدا مورد سو استفاده دستگاهای نظامی پاکستان و رژیم های سعودی و ایران قرار گرفتند. با این تحلیل، ایشان نتیجه گیری نمود که هزاره ها همانند دیگر اقلیت ها منحیث یک هدف نرم توسط رژیم های تشنه به قدرت نه تنها در پاکستان نه بلکه در افغانستان و ایران قربانی گردیدند.
علی دایان حسن، دایرکتر دیدبان حقوق بشر در پاکستان و بخش آسیا، در سخنانش گفت اقلیت های قومی- مذهبی در پاکستان همواره مورد تبعیض، شکنجه و کشتار سیستماتیک قرار میگیرند، که پاکستان را دچار چالش های جدی حقوق بشری ساخته است که این چالشها بیشتر در ایالت بلوچستان که در طول تاریخ خانه امنی برای طالبان و متحدین این گروه بوده، وجود دارند. وی با گزارش از وضعیت حقوق بشری دراین کشور، خاطر نشان کرد که حمله بر هزاره ها در سال های اخیر افزایش یافته و در سال ۲۰۱۲ به بلند ترین درجه اش رسیده است.
استاد بومان علی قاسمی، از شکنجه مردم هزاره افغانستان در عصر حاضر، بخصوص زمان امارت اسلامی طالبان و ادامه این آزار و اذیت ها به دست طالبان بنام کوچی سخن گفت. وی به نقل از آمار منتشر شده توسط سازمان دیده بان حقوق بشر گفت که طالبان حداقل دو هزار هزاره در بامیان، سه صد در یکاولنگ، و دو هزار هزاره را در مزار شریف به قتل رسانیده. اما منابع افغان آمار دقیق این کشتار را ۶ هزار تا ۸ هزار گزارش میدهد، در حالیکه منابع محلی شمار کشته شده گان را بیشتر از ده هزار برآورد میکنند که این کشتار تا چندین روز در هزاره جات ادامه داشته است.
این کنفرانس بنوع خود مهم ترین نقشی را در قبال آگاه سازی مردم داشته است.
اتریش:
بتاریخ دوازهم همین ماه ، روز جمعه، کانفرانس مطبوعاتی تحت عنوان حمایت از پناهجویان افغانستانی در اتریش و بررسی وضعیت افغانستان و کشتارهدفمند مردم هزاره در پاکستان با حضور تعدادی از ژورنالیستان رسانه های اتریشی در شهر ویانا برگزار گردید.
ین کانفرانس مطبوعاتی به ابتکار “انجمن فرهنگی آغاز نوین” و “سازمان حمایت از پناهندگان در اتریش”برگزار شد و آقای هیربرت در سخنانش باابراز تاسف از وضعیت دشواری که پناهندگان در اتریش با آن در گیر هستند از سازمانها و ارگانهای مدافع حقوق بشر خواست تا در این مورد توجه جدی نمایند.
محمد مقدسی یکی از شرکت کنندگان وضعیت فعلی مردم هزاره در کشورهای همسایه مخصوصا پاکستان را بسیار رنج آور توصیف نموده و قتل های هدفمند هزاره ها را در پاکستان ادامه همان کشتار بیرحمانه زمان عبدالرحمن دانست.
با توجه به همکاری حکومت پاکستان با طالبان ، تروریستان طالب زندگی برای مردم هزاره در هر دو کشور افغانستان و پاکستان را سخت ساخته و در افغانستان هر سال مناطق هزاره جات مورد هجوم کوچی های طالب قرار میگیرند و در پاکستان هم در مدت ٣ سال اخیر حدود ١۵٠٠ نفراز مردم هزاره توسط این تروریستان جانهای شان را از دست داده اند.
ایتالیا و ناروی:
بصیر اهنگ و کامران میر هزار دو نابغه ای که دراین سال بزرگترین نقشی را در حمایت معنوی و ایدولوژیک از تمام برنامه های مهم اطلاع رسانی، مهاجرت، حقوق بشر و حتی مسایل سیاسی دریغ نداشته اند.
کامران میرهزار با کابل پرس با شهامت تمام، جنایت های بشری، سوی رفتار های سیاست مداران کشور های شغالی افغانستان و پاکستان را افشاه ساخته و تمام تلاش اش را نموده تا جریان های سیاسی که در قبال سرنوشت هزاره ها نقش پسیف را بازی میکنند برای دوستان مان افشا کنند.
کابل پرس خواننده های زیادی دارند و این خواننده ها درک متعالی از وضعیت را پیدا کرده اند و همیش کابل پرس را همراهی کرده اند.
جدا از کابل پرس، کامران عزیز تمام تلاش اش را بخرچ داده است تا چهره واقعی فاشیزم را معرفی کند، وضعیت رقتبار مهاجرین، حقوق بشری زنان و کودکان را در افغانستان منظم گزارش دهد.
بنوشته ای از مرهزار، بصیر آهنگ از جمله جوانانی است که در عرصه حقوق بشر بیشترین فعالیت را کرده است. یکی از ویژگی های فعالیت حقوق بشری بصیر آهنگ این است که او به تیوری پردازی حقوق بشر، مانند دیگران نمی پردازد، بلکه عملا، به فعالیت در عرصه حقوق بشر می پردازد.
از روزی که در ایتالیا مسکن گزین شده است، همواره گزارش های حقوق بشری را از حقوق بشری مهاجران افغانستانی به نشر می رساند. این گزارش ها زنده ترین و عینی ترین گزارش های است که بصیر آهنگ، این گزارش ها را در سایت کابل پرس، وبلاک خودش و در سایر نشریه ها و سایت های اروپایی به نشر می رساند.
موقعی که آدم این گزارش ها را که با عکس و فلم تهیه شده است می بیند، تکان می خورد.
در ضمن ایشان در اروپا، به فعالیت های ضد نژاد پرستی، می پردازد. در این زمینه نیز از ایشان مقاله ها و گزارش های به نشر رسیده است.
اما تعجب اینجاست، که تا هنوز در افغانستان، هیچ نهادی که ادعای ارج گذاری به اشخاص فعال حقوق بشر را دارد، کارکرد بصیر آهنگ را در زمینه فعالیت حقوق بشری، مورد تقدیر قرار نداده است.
در حالی که در اروپا، بصیر آهنگ به دریافت جایزه ها و تقدیر نامه ها در زمینه آزادی بیان و فعالیت حقوق بشر، مفتخر شده است ولی کمیسون حقوق بشر در مورد کارنامه فعالیت حقوق بشری بصیر آهنگ، کاملا خاموش بوده است.
کمیسیون حقوق بشر، ماهنامه ای دارد که در این ماهنامه، گاهی، به معرفی شخصی، به نام فعال حقوق بشر می پردازد. هنگامی که آن شخص را به عنوان فعال حقوق بشر، آنهم ماهنامه بزرگترین نهاد مرجع حقوق بشر در افغانستان، معرفی می کند؛ تعجب می کنی که به کدام فعالیت حقوق بشری، فعال حقوق بشر شناخته شده است.
بگذریم، چیزی که برای ما عیان است، این است که این دو فعال فرهنگی، رسانه ای و حقوق بشری، در قبال مسایل و حقوق شهروندی هزاره ها تلاش های زیادی نموده اند و بدون شک مدیون ایشان خواهیم بود و فخر مردم ما نیز همین دوستان است.
کانادا
اعتراضات مردم در شهر تورنتوی کانادا تا دو روز ادامه داشت و مردم خواستار به محاکمه کشانده شدن جنایتکاران و تندروان سنی مذهب که در قتل های دست جمعی هزاره ها در پاکستان دست داشته اند شدند و آن ها تحصن و به جاده رفتن هزاران هزاره را در سراسر جهان مورد قدردانی دانستند و برای قربانیان حادثه غمبار هزاره ها عزاداری کردند.
این حرکت مردمی در کنادا نیز تاثیر فزاینده ی رو افکار عمومی در کانادا خواهد داشت و تلاش دیپلوماتیک دوستان در آنجا میتواند در تامین عدالت جهانی برای هزاره ها موثر واقع شود.
استرالیا
مردم در شهر های مهم استرالیا نیز در غم و اندوه، سوگواری جهانی هزاره ها شریک شده و برای تامین عدالت و به محکمه کشاندن عاملان ترور مردم هزاره در پاکستان و افغانستان شدند.
در استرالیا دوستانی زیادی اند که تلاش کرده اند و به مردم استرالیا آگاهی های لازم را نسبت به حضور مردم هزاره در آنجا و قتل عام های سیستماتیک هزاره ها در افغانستان و پاکستان داده اند و تا جاییکه نمایندگان در پارلمان استرالیا تعهد جدی شان را در بالا بردن پذیریش مهاجران اعلان داشتند و یاد آوری کرده اند که مستحق ترین مردم در جهان هزاره های افغانستان اند که با سرنوشت شان معامله صورت میگیرد و قربانی میشوند و پذیرفتن این مردم بحیث مهاجر یک اصل انسانی و بشر دوستی خواهد بود.
رسانه ها:
رسانه های زیادی اند که در افشا گری نقش های خوبی بازی کرده اند. کا بل پرس، شبکه سرتاسری مردم هزاره، دویچه وله آلمان، آژانس خبری بخدی، وبسایت حقوق بشر در افغانستان، گاهی هم بی بی سی، دان پاکستان، الجزیره، سی ان ان، رادیو فرانسه و رسانه های دیگر.
سپاس از همه این رسانه ها، اما مهم ترین اصل حماییوی رسانه ها، ارسال گزارش هاست، که توسط مردم فرستاده میشود. اگر به سبکه های اجتماعی نظری داشته باشیم، این شبکه ها در تامین روابط با رسانه های خیلی موثر اند و باید حین برخورد با مسایل حقوق بشری، سوی رفتار ها تلاش شود اسناد سازی کرده و به رسانه ها بفرستید. هرقدر شما در ارسال گزارش ها نقش بازی کنید این رسانه نیز در نشر گزارش ها جدی تر عمل خواهند.
از بی بی سی شکایت های زیادی میشود، نادیده نباید گرفت که سیاست بی بی سی در افغانستان یک بام و دو هواست، یعنی، چندین گزارش از افغانستان با رویکرد سیاسیون وپالیسی لندن و یک کمی دلسوزی به مسایل انسانی و حقوق بشری اقلیت ها. اگرزنی در قندهار کشته شود، گزارش اش واجب است و اگر در دایکندی چندید تن بقتل رسد – مستحب.
اهمیت خیابان:
اسد بودا مینویسد:در کنارِتلافیگری و آمادگی برای بدترین وضعیت (جنگ)، در گامِ نخست «حضور در خیابان» و همراهیِ مردم، بهویژه مردمِ کابل، که در حال حاضر جادویِ شیخآصفِ محسنی جان و روحِ آنها را تباه و بیدرایتیهای و بیکفایتیها و بیارادگیهای خلیلی و محقق و لودهبازیهای روشنفکرانهیِ نسلِ جوان و فیسبوکباز، آنان را در خوابِ خرگوشی و ناامیدی فروبرده، با مردم داغدار کویته امر ضروری است.
همچنین، تمامی تبعیدیانِ غریبِ هزاره، در هرکجای جهان هستند، بر ضد این عادیشدگیِ کشتار هزارهها، فریاد انسانی سردهند و در این سرمای سخت و فصل دهشت مردم کویته را تنها نگذارند. دوران سخت و رنجباری است.
هزارهها بیش از هر مردمی به حضورِ در خیابان تاریخ نیاز دارند. مردمی که برای گرفتنِ حق شان در خیابانها حضور می‌یابند، هرگز شکست نمی‌خورند. در طول سهدهه، حضور هزارهها در خیابان، سیاسی‌ترین حضور و در عین حال حقیقی‌ترین نیز هست. در دنیای امروز، تمامی خیزش‌های مردمی، در خیابانها شکل میگیرند. کاخها، جایشرا به خیابان داده است و تقدیرها در خیابانها رقم میخورند: خیابان، صحنه‌ی اجرای تاریخ است.
برچسب شیعی:
اسد بودا مینویسد: فقرِفرهنگی و اقتصادی، عقبماندگیِ تاریخی و از همه مهمتر وابستگیِ روانی ما ها به مذهبِ تشیع، به حسین و کربلا و آلِ علی که بنیاد بهتمام نژادی دارد، سبب گردیده که کشتارِسازمانیافتهیِ آنها مشروعیتِ دینی، توجیهِ سیاسی و مقبولیتِ اجتماعی پیدا کند.
فرولخشیدنِ هزارهها در دامِ کربلا و حسین که سالها پیش در یک نزاعِ داخلی و خانوادگی و بهخاطر کینستانیهای قبیلهای وطایفهای از پای درآمد، پیآیند سنگین و فاجعهبار در پی داشته است. جنرالموسیخان برای آزادیِ پاکستان با افتخار تمام جنگید، اما باذلت و حقارت بس پیشبینیناپذیر و زیاده از حد پیکرش را در مشهد، فرشِ زیرِپای زائرانِ امامرضا کرد. این در حالی است که امامتِ امامرضا و امامحسین همانقدر بنیادخونی، نژادی و تباری دارد که پادشاهیِ پادشاهانِ چوپان در افغانستان.
جنرال موسی میتوانست حجِ فُقرا، مکانِ خاطره و سنگرِ مستحکم و مقدسی هزارههای پاکستان باشد که امروز بیرحمانه ترور و قتلِ عام میشوند، نه خاکِ دربار امام رضایی که در یک توطئهیِ خانوادگی اشرافِ عرب در خراسان. جنایتهایی را که این اشراف عرب در سدههای نخستِ اسلامی بر موالیانِ خراسان تحمیل کردند، هرگز از جنایتهایی که امروز گروههای وابسته به اشرافِ سعودی و دیگر اشرافِ عرب مرتکب میشوند، کمتر نیست. خطای هزارهها آن است که به جنایتهایی نخستینی که سرنمونِ جنایتهایی کنونی است، خصلتِ قدسی و مینویی بخشیده و حتی در قرن بیستـوـیک بارِ جنگِ قبیلهای و هزینهای عاشورا، این دردِ پارین کینتوزانه و کینستایانهای اشرافِ عرب را بر دوش میکشند: برافراشتن بیرقِ حسین، آن هم در مراسمِ تحصنِ خیابانی، بر تابوتِ هزارهای هموارهقربانیایِ که خونِ هیچ امام و رسولی در رگهایی او جاری نیست، این وضعیت قربانیبودگیِ را تشدید خواهد کرد.
حرف های تاریخی:
• ما دیگر از دفن جنازه های مان خسته شده اییم. این انسانی ترین خواسته های یک ملت در تاریخ ترور و تحجر است.
• هزاره بودنم هیج ربطی به شیعه بودن ندارد و قتل عام مردم هزاره توجه مذهبی نداشته و نخواهد داشت.
• هزارهها بیش از هر مردمی به حضورِ در خیابان تاریخ نیاز دارند. مردمی که برای گرفتنِ حق شان در خیابانها حضور می‌یابند، هرگز شکست نمی‌خورند.
• در دنیای امروز، تمامی خیزش‌های مردمی، در خیابانها شکل میگیرند. کاخها، جایشرا به خیابان داده است و تقدیرها در خیابانها رقم میخورند: خیابان، صحنه‌ی اجرای تاریخ است.
• دین بیمار، پیروان بیمار و حکومت های بیمار!
و شعری از تابش:
آقای بانکی مون!
آیا هر گز شنیده بودی که جسد بی روح پیر مرد بی پناه هزاره،
در چلّه زمستان چه حرارتی دارد؟!
اگر می‌خواهی، می‌توانی از کودکی بپرسی
که سه شب، با گرمای جسد پدرش
در علمدار رود بر پای ایستاده است.
موخذ:
وبسایت ها
• کابل پرس
• مردم هزاره
• حقوق بشر در افغانستان
• دویچه وله آلمان
• جمهوری سکوت
• وبسایت، دان پاکستان
• وبسایت صدای امریکا
• وبسایت رادیو آزادی
• وبلاگ کویته
• خبرهای کویته