نورمحمد نظری – مونتریال کانادا
پیمون قومو
الیــگوبیـــد بوری بامـــــــــیون قومو
زدلبســـــــته کـــــنی پـــیمون قومو
رمه ره پکشی گرُگ خانه گی خورد
کــــــجایه بــیـــــخبـــر چوپون قومو
تیِ تیــاغ کـــو ده سنــــگ پـَـلَخــمُــو
خطر پیــــــداکــــده بر گــــون قومو
نکَــــدی گوش گبــــه تا ثرشی دید ی
جـــــور مـــیده اِی ده گــردون قومو
توکــه ا حـساس و هــمــد ردی نده ری
قَــــرت قــــوی ســــر پو لوُن قومو
کمـره بسته کــوبـلـــــده د یا نـــــت
کنــــوکـــیش زاغه از خرمون قومو
همــوروز شــــوی یکـــد ل ده آغیـــل
ده مــــو لازه ســرم قـــوربون قومو
نفاقــــه دی چـــپات اوقره شی کورشه
دوی ره گوم کـــنه دوشمــون قومو
تمام مو یـک رقــــــمی هــرکــجا ی
کـــوتا د راز نِــــــــیهَ دامـــون قومو
بییه بلـــــــدار مویــه ازجنس خــا لص
نِـــــیهَ جو ب جان کس چاپون قومو
هزار چوشـــمـه زیک کوه گیـروپـــیتو
دوتـقــســــــیم فایـــــده وتا ون قومو
نصب یک،نطفه یک، یـک دین وایـمــو
یکـــی در چــهـــره و چشمون قومو
تواز بوللـــــو من ازتیـــلـــو میــایــــوم
بــوبافـــیم رشــمـه وریسـپــون قومو
نمـون گــوش د یگــه حرفهـای غــیره
وه لو بیگـــره بـدســت آسمـون قومو
ده جانـــمو نــیش زده خونـه کده چوش
شپــیش مانــنـد تَــیِ پــیــــرون قومو
زاخلاص مــوهـمــیشـــه اســتـفــــــا ده
داسه یخشی ســری ســـــنـدون قومو
بلـه اوقـــره مو بوده جایشــــی یکـــــرو
قـــــدردو ارخـــودو میــمـــون قومو
حلوای ســــرخ قبرداغ خــــوراکـــشــی
نمـــوخــورد لُــقـمه ازتلــخـون قومو
کاســــــه ســـر نـــون کبـــر ه توغ کو
ده خاک زدکبـــر شــیرروغون قومو
کــــده شــرمنـــده و رســـــوای عا لـم
به والـلّه زور دســـتـــر خــون قومو
بچـــی از خـــود بخود دارغه نگیــری
بیــگا نه کی مــوشــه د رمــــوقومو
درگه گـفت وشــنود هرسو شــده واز
براســـــتی رسیــــده د و ر ون قومو
زمان جـــا دوخـــانـــی گشتـه تـامــــو
به سنــگ تاثـــر مـونه فرمون قومو
بخواهی یانـخواهــی شـــده نیـــــــــیه
خــــاره بــــــوره تــــیِ با رون قومو
نیــت قصـــد کو تو هــرسوکه موری
رسیده ده خـــــو نوک اســــپون قومو
جــوال دوزه زدی مـــو اخ نگــــفـــتی
نـــزوچــیغ مـــــرد ازسیـــزون قومو
لیاز وپاس دیگـــه جایـــــشی نـــمنــــده
کــــــون توغـــــی مونه مردون قومو
خوده کچ کچ نکــــو ده رای راســـــتی
نگــــیره پای تـــــــوره قپـــقون قومو
صدای دلخراش تـو گــوش کونه کـــر
زپـــشـــت پــنـجـــره زین دون قومو
ده سال بیـت سال نیــیه این رای ناقــی
زچنـــــد صـــــد بالییه دردون قــومو
معطــــــــر لخلخیه قول قیـشــــــــلاق
زبـــوی کمــــــــــیو غـــیـــغون قومو
بــــــــود این آرزو درگـــــــــــه خـدا جو
محــــــــــــــمد اهــل او یا رون قومو
چــــه خــوب تاریخ ده ره بدپی نموفتی
ازیــــن رو مو خـو روم ار بون قومو
قـــــــدیمو گیـــــــنیه این ســـا ز آ و ا ز
غیــچک دمــبو ره پیــــشپــــون قومو
حقیقت ره نظری تلخ تند گفت
که تا هوشیار شوه نادون قومو
علی لعلی
زنده باشی نظری بیرار. از دل گفتی: رمه ره پکشی گرُگ خانه گی خورد
کــــــجایه بــیـــــخبـــر چوپون قومو