چگونه میشود! بنی آدم اعضای یکدیگر باشند، در حالیکه انسانهای، در بخشی از این کره خاکی و شهری در جغرافیای به نام “پاکستان” به مسلخگاه آدم های بیگناه و بیدفاع تبدیل شده باشد و ماهمچنان بر انسانیت مان افتخار نمایم.
چگونه میتوان باور کنیم که انسانها در آفرینش ز یک گوهر باشند، حال اینکه، بخشی از مردم که منصوب به قومی خاص و باورمند به مدنیت اند محکوم به نابودی باشند، و با خون شان معصیت بشر را از ازل تا ابد تطهیر کنند و ما در آفرینش زیک گوهر بودن مانرا زمزمه کنیم.
چگونه میشود! از جهان بدون خشونت سخن بگویم ! اما، از کنار گورستان که صدها انسان بیگناه با قصاوت و بیرحمی در طول این سالها کشته شده اند و مدفون گردیده اند، با خیال آسوده بگذریم و بگذاریم که زمین خشک و بیرحم شهر کویته از خون اینان طراوت و تازه گی بگیرد.
چگونه میشود! از سخن گفتن در مورد ” حقوق برابر انسانها” بخود ژست آدمهای آگاه و دانا را بگیریم، اما، فریاد زنان و کودکان که اجساد پدران، برادران و پسران شان را روی دوش میکشند و بسوی آرامگاه ابدی در حرکت اند را نشنویم و ناشنیده بگیریم.
چگونه میشود! شاعر باشیم، نویسنده باشیم، هنرمند باشیم … اما، شعر، نوشته و هنرمان با احساس و هنر همدردی بیگانه باشد و رنگ سرخ هوای کویته را که از خشکیدن خون انسانها به فضا برخواسته است را، به تصویر نکشیم.
پس برادرو خواهرم !
بیایید! با انجام رسالت عظیم انسانی و وجدانی خویش در کنار همدیگر بایستیم، و با بنا کردن سد بلند از عدالت طلبی و همدیگر پذیری، اشرف بودن خلقت مانرا رسمیت بخشیم.
بیایید! یک روز را به عنوان” پیامبران خیابان” مبعوث گردیم و توجه عابران خونسرد شهرها را لحظه ی به نسل کشی و جنایات که هزاران انسان را داغدار کرده است معطوف بسازیم.
بیایید! یک روز را باران شویم و بباریم بر سقف و دیوارهای که با سیاست های سخیف رنگ خونسردی بر خود گرفته است و بر پنجره ی نگاها یشان پرده ی از باورهای انسان ستیز و چرکین آویخته اند.
بیایید! با دست بدست همدیگر دادن زنجیر انسانی را از شرق تا غرب و شمال تا جنوب بسازیم و به جهانیان این پیام را برسانیم که دیگر بازوان (دوش) مان توان ببر کشیدن اجساد کشته شده مان را نداریم.
بیایید! یک روز را پیامبر شویم! و به مردمان جهان بگوییم که صدا و فریاد ما، تنها فریاد هزاره ها نیست، رسالت یست که شما ها نیز آنرا بر دوش دارید و خاموشی جهانیان به معنی تحت سوال قرار دادن تمام ارزش های انسانیست.
بیایید! یک روز را “پیامبر” باشیم، پیامبر که پیامش درد و رنج انسانها را به خیابانهای(سرک) شهرها فریاد کند تا “بنی آدم اعضای یکدیگر” بودن را تجربه کنیم.