از همکاری و دوستی با بصیر آهنگ خوشحالم و به آن افتخار می کنم!

کامران میرهزار

سال هاست که من بصیر آهنگ را می شناسم. سال هاست که تقریبا تمام نوشته های بصیر آهنگ را کلمه به کلمه و جمله به جمله می خوانم و سال هاست که می دانم قلم او، دوربین عکاسی او و پوست و استخوان او با حقوق بشر گره خورده است. بصیر آهنگ مانند میلیون ها تن دیگر در افغانستان یک قربانی محسوب می شود و از این میلیون ها قربانی انسان هایی اندک اند که به دفاع از قربانی بر میخیزند و بصیر آهنگ، قلم او و کار او، دفاع از میلیون ها قربانی ست.

من به دوستی و همکاری با بصیر آهنگ افتخار می کنم.

در چند سال اخیر خبرنگاران و روزنامه نگاران زیادی را می شناسم که ناچار به تبعید شده اند و بسیاری از آن ها در تبعید تمام شده و در کارهای روزمره خلاصه شدند. بسیاری از آن ها با تبلیغات منفی عده ای که حقوق بشر و حق پناهندگی و پناه گزینی اشخاص را در غیرت توخالی افغانی به فرار خلاصه می کنند، پا پس کشیدند و خود را مخفی کردند. بسیاری را دیده ام که در فضایی آزادتر و بدون سانسور، با چند انتقاد و یا نظر مخالف، با قلم و قلم زدن خداحافظی کردند و دنبال کار خود رفتند. بسیاری را نیز می شناسم که سال هاست از خدمات اجتماعی غرب برای افراد بیکار استفاده می کنند و وقتی سخن از افغانستان می شود، گزافه گویی تحویل می دهند و واقعیت های عینی و حقایق پیدا و پنهان را نمی بینند.

کار و روش کار بصیر آهنگ اما با دیگران متفاوت است. بی هیچ تردیدی می گویم، بصیر آهنگ با قلم خود مسایلی را برجسته کرده و در معرض دید جهانی قرار داده که تاکنون هیچکش و هیچ گروهی نخواسته آن را ببیند و یا آنقدر نابینا بوده که توان دیدن آن را نداشته است.

بصیر آهنگ در سال ۲۰۰۸ پای به اروپا گذاشت. من او را از کابل می شناختم. از وقتی که نشریه ای دانشجویی در کابل به نشر می رساند و از وقتی که در تظاهرات برای نجات اجمل نقشبندی شرکت می کرد و یا در برنامه های اعتراض به قتل ذکیه ذکی.

با آمدن بصیر آهنگ به ایتالیا، کار او و جهت اصلی آن شکل بهتری به خود گرفت. هم درس دانشگاهی خود را شروع کرد، هم کار کرد تا محتاج دیگران نباشد و هم تبدیل به تنها صدای بلند هزاران پناهجوی افغانستانی شد که در سفر مرگ و زندگی گرفتار آمده اند.

گزارش های دقیق و بی عیب و نقص بصیر آهنگ از وضعیت پناهجویان افغانستانی در یونان، نگاه های رسانه های بین المللی و نهادهای بین المللی حقوق بشر را نسبت به تراژدی روان و جاری در این کشور باز کرد. فعالیت های بصیر آهنگ و هماهنگی های او با وکلای ایتالیایی بود که برای نخستین بار دادگاه حقوق بشر اروپا، حکم به عدم دیپورت ۵۲ پناهجوی افغانستانی به یونان داد و راهی باز شد تا پناهجویان را متوجه دادگاه حقوق بشر اروپایی کند.

اگر امروز در بیشتر کشورهای اروپایی بازگشت پناهجو به یونان بر اساس قرارداد دوبلین ممنوع شده نتیجه ی راهی ست که بصیر آهنگ پیش گرفت و برای نخستین بار صدای پناهجوی افغانستانی در یونان را بلند کرد.

او در راهپیمایی های ضد نژادپرستی در ایتالیا شرکت می کند و نه تنها پناهجویان افغانستانی، بلکه بسیاری از پناهجویان آفریقایی نیز نگاه مهربان او را و کارهایش را دوست دارند.

اکنون وقتی در ایتالیا سخن از پناهجویان افغانستانی در یونان می شود، نام بصیر آهنگ، نخستین نامی ست که توجه را جلب می کند. فیلم مستند وی از وضعیت پناهجویان در پاتراس یونان، اکنون در دانشگاه پادوا، بخش علوم سیاسی، مضمون جامعه شناسی و حقوق بشر به دانشجویان نشان داده می شود. بصیر آهنگ تاکنون بیش از ۲۵ کنفرانس درباره وضعیت پناهجویان داشته است. به گفته ی “Vera Mantengoli” روزنامه نگار ایتالیایی در یکی از مقاله هایش، “برای افغانستانی بدون تبعیض به انسان هایی مانند بصیر آهنگ نیازمند است”.

در چند سال اخیر بصیر آهنگ دست به برگزاری تظاهرات علیه حملات وحشیانه کوچی ها در بهسود و دایمیرداد و مناطق مختلف غزنی نیز زد. میراث داران کوچی هایی که زمانی به فرمان و وعده ی جنایتکارترین حاکم افغان عبدالرحمان، با سلاح انگلیسی در ژنوساید، برده داری، کوچ اجباری و غصب زمین شرکت کرده بودند، در رژیم کرزی هزاران خانواده را مجبور به کوچ کرده اند، خانه و کاشانه آنان را تاراج کرده و آتش زده و اسیران را ابتدا سنگسار، سپس با اسب بر جنازه ی آنان تاخته و دست آخر به آتش کشیدند.

من به دوستی و همکاری با بصیر آهنگ افتخار می کنم.