بصیر آهنگ
پناهجویان بازداشت شده در زندان ” پونتیانک” در جزیره ” کلیمنتن” می گویند؛ محمد تقی نوجوانی هفده ساله اهل ولسوالی جاغوری ولایت غزنی که مدت ها در این بازداشتگاه زندانی بود؛ شب ۲۶ فوریه ۲۰۱۲ توسط پلیس اندونیزیا به قتل رسیده است.
این پناهجویان که نمی خواهند نام شان فاش شود می گویند؛ “محمد تقی می خواست از باز داشت گاه فرار کند ولی حین فرار، پایش شکسته بود و بعد توسط پلیس دستگیر شد. بعد پلیس های زندان او را تا توانستند شکنجه کردند، آنهم پیش روی دیگران”.
یکی از این پناهجویان اد عا می کند که پلیس زندان اندونیزیا؛ محمد تقی را در آب انداخته و بعد به ” دم برق” داده است. او می گوید محمد تقی در حالیکه به خاطر پای شکسته اش درد می کشید؛ زیرلت و کوب و شکنجه با برق جان داده است.
شکنجه از طریق وصل کردن قربانی به سیستم برق در بسیاری از کشور ها توسط سازمانهای استخباراتی و حکومت های استبدادی مورد استفاده قرار می گیرد ولی از نگاه حقوق بشری این نوع شکنجه یک جنایت شمرده می شود. برای متوقف کردن این نوع شکنجه گرچند سازمانهای حقوق بشری از سال ۲۰۰۶ به بعد فعالیت های گسترده ی را آغاز کرده اند و در این مدت ده ها شرکت سازنده ابزار این نوع شکنجه از طرف سازمانهای حقوق بشری شناسایی و مورد تحریم قرار گرفته اند، اما کماکان از این نوع شکنجه در بسیاری از کشورهای جهان به صورت گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. “سازمان عفو بین الملل میگوید شکنجه به وسیله شوک الکتریکی و آزار زندانیان بوسیله ابزار برقی دست کم در ۵۰ کشور جهان و به ویژه در خاورمیانه،آفریقا،آمریکای لاتین و آسیا رواجی گسترده دارد”.
View Larger Map
از سوی دیگر پناهجویان زندانی در بازداشتگاه های اندونیز یا می گویند؛ وضعیت پناهجویان در بازداشتگاه های این کشور به شدت غیر انسانی است و پناهجویان از ابتدایی ترین حقوق شان نیز محروم هستند. این پناهجویان که تعداد شان به صد ها تن می رسد اد عا دارند که پلیس اندونیزیا از هر نوع شکنجه علیه آنها استفاده می کند.
پناهجویان می گویند ؛ مسئولین کمیسیاری عالی سازمان ملل “UNHCR” و سازمان بین المللی مهاجرت “IOM” ازوضعیت رقت بار آنها در زندانهای مخوف اندونیز یا آگاه اند، اما به خاطری اینکه کارمندان این سازمانها همه اندونیزیایی هستند؛ آنها همیشه از این وضعیت چشم پوشی می کنند. از این رو گزارش های آنان در باره وضعیت پناهجویان نیز تاکنون، همیشه مغرضانه و بی اساس بوده است.
عده ی از پناهجویان بازداشتگاه ” بالوان” در جزیره ” سوماترا” که مدت دوسال می شود در آنجا بازداشت هستند، می گویند؛ دوماه قبل ۱۳ تن از این بازداشتگاه فرار کردند اما متاسفانه ۳ تن آنها دوباره توسط پلیس اندونیزیا دستگیر گردیدند. پلیس ها پس از دستگیری این سه تن آنها را به شکلی و حشتناکی شکنجه کردند که اکنون وضعیت روحی و جسمی آنها به شدت نگران کننده است. این پناهجویان می گویند که وضعیت به شدت غیر انسانی است طوری که آنها همه روزه مردن و دوباره زنده شدن را احساس می کنند.
اندونیز یا از جمله ی کشورهای است که کنوانسیون حمایت از پناهجویان را امضا نکرده است. از این رو سازمانهای مدافع حقوق بشر کمتر می توانند در باره وضعیت پناهجویان در این کشور وارد عمل شوند. از سوی دیگر این کشور به خاطر نزدیک بودن به آبهای استرالیا همیشه مورد توجه پناهجویان بوده است و سالانه صد ها پناهجو از کشور های مختلف، از جمله افغانستان، ایران و عراق وارد این کشور می شوند.
در سال گذشته صد ها پناهجو که از این کشور با کشتی های کوچک می خواستند خود را به استرالیا برسانند در آب ها دچار حادثه گردیده و جان دادند.
طبق گزارشها؛ آمار پناهجویان افغانستانی در اندونیزیا به شدت بالا و در حال گسترش است.
پناهجویانی که در این اواخر خود را به این کشور رسانده اند می گویند نبود امنیت، گسترش جنگ، فقر، و نقض گسترده ی حقوق انسانی آنها توسط نیروهای دولتی و طالبان باعث مهاجرت آنها شده است. آنها همچنین از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان و احتمال جنگ های داخلی به شدت نگران اند و می گویند هیچ امیدی برای ماندن در افغانستان را نداشته اند.
این درحالیست که دولت حامد کرزی و شخص وزیر امور مهاجرین افغانستان، باعقد قرار داد های شرم آوری باکشورهای مختلف، درحال دورباره بازگرداندن پناهجویان هستند. این قرار داد های شرم آور حکومت حامد کرزی در حالی انجام می شود که وضعیت پناهجویان باز گشته از ایران و پاکستان در افغانستان به دلیل نبود سرپناه و مایحتاج زندگی و کار به شدت نگران کننده است. از سوی دیگر در روزهای اخیر ده ها تن به شمول کودکان و زنان در مناطق مختلف افغانستان که در کمپ های موقت زندگی می کنند به خاطر گرسنگی و سرمای زمستان جان داده اند.
منبع: کابل پرس | افغانستان پرس